Bas Hoeflaak ken ik van “Droog Brood”, die heb ik in 2013 in de Harmonie gezien: link. En een aantal mensen kent Bas vast van “Last One Laughing”: link. Het plot van de voorstelling leek me ook wel leuk, 2 trapeze-artiesten boven in de nok van het circus, bouw daar maar even een voorstelling om heen!

Ik had deze voorstelling ook in de Harmonie kunnen zien (die was de dag ervoor op 2 juni), maar ik probeer een aantal theaters in Friesland te steunen. Dus als de programmaboekjes uitkomen probeer ik de voorstellingen te verdelen over Lawei, Harmonie, Theater Sneek, Koornbeurs en Het Posthuis Theater. En dat is maar goed ook. Want er zitten ongeveer 40 man/vrouw in de zaal en dat is best wel weinig in zo’n grote zaal. Maar goed, eerst even terug naar het begin.

Rond 19.20 uur rij ik naar Heerenveen. Auto in de parkeergarage, daarna lopen naar het theater. De stoelen zijn al bezet, dus ik ga bij een sta-tafel staan waar een aantal boekjes met de voorstellingen voor komend seizoen liggen. Die had ik nog niet gezien, dus even doorgebladerd en een paar genoteerd welke ik wil bezoeken: Martijn Koning, Guido Weijers en de drummers van Yamato komen weer! Die heb ik hier al 2x gezien, maar elke keer als ze komen (en ik heb niets anders in de agenda) koop ik een kaartje! Er komt een gast binnen in rolstoel met zo’n stuk ervoor waardoor hij het als een hand-bike kan gebruiken. Hij zegt: “ik zet ‘m hier neer” en ik zeg: “dat mag”, waarop hij reageert dat dat “natuurlijk mag omdat dit geregeld is met het posthuis”. Bij een ander tafeltje zit een stelletje en hij roept tegen die gast of hij even een biertje kan halen. Wat hij doet (haalt ook voor zichzelf), maar ik heb die gast inmiddels al geschoten: veel praatjes, brutaal. Dan kun je wel geen benen meer hebben, invalide zijn, diabetes hebben, maar je kunt je nog steeds wel fatsoenlijk gedragen. Maar goed, we waren er nog niet…

De deuren gaan open, dus we mogen naar de zaal. Begint ie wat te roepen naar mensen dat ze naar binnen kunnen gaan. Ik heb het wel gezien, dus ga naar mijn plek, 5e rij, stoel 2 dus op het einde. En natuurlijk komt die gast 2 rijen voor me naast de stoelen te zitten in zijn rolstoel. Het enige punt wat ie heeft roept ie dan, want hij zegt: “jullie lezen de krant niet, want Jacques d’Ancona gaf deze voorstelling maar 2 sterren”. De anderen reageren met: “daar trekken wij ons niets van aan!”. En dat is ook mijn insteek, want ik had die recensie wel gelezen, maar de schouders erover opgehaald, waarschijnlijk vind ik het wel een leuke voorstelling.

Er komt nog even een dame van de organisatie van het Posthuis langs die aandringt bij onze roelstoel-gast dat ie tijdens de voorstelling wel stil moet zijn.

Het doek gaat open, Bas gaat op het deel van de trapeze staan en wacht daar op het opkomen van Peter Blok. Hij heeft een mobiele telefoon, die afgaat, en waarbij onze rolstoel-gast reageert met “dat is toch niet mijn mobiel”, nog wat zaken roept en waarbij de dame van het theater nogmaals naar hem toeloopt en hem zegt dat ie stil moet zijn. Dat is nadat wij allemaal “sssst!” roepen en ik tegen ‘m roep “kappen nou!”. Bas is er een beetje af en zegt dat ie even opnieuw begint met de sketch. Daarin belt zijn vrouw over het aan te leggen laminaat en over het feit dat hij tegen Peter gaat zeggen dat hij gaat stoppen als trapeze-artiest. Onze roelstoel-gast zit zo nu en dan nog wat er tussendoor te blaten en besluit dan om maar weg te gaan. De dame van het posthuis theater komt naar hem toe, hij beveelt zo’n beetje dat die gast van het biertje hem naar boven duwt, maar dat neem ik wel op me, daar zijn we vanaf. Hij had ons inmiddels op het punt gebracht dat ik óf weg zou lopen, óf hem zelf al naar boven zou rijden. Waarschijnlijk was ie niet helemaal helder in zijn hoofd, want je koopt toch geen kaartje om er een beetje doorheen te praten?

Daarna kunnen we eindelijk de voorstelling volgen. En wat is die leuk. De LIDL heeft het circus overgenomen, nieuwe jongedame in de planning, dus hun optreden wordt continu uitgesteld. En met wat lichten en geluiden krijgen we een indruk van wat er “beneden in de piste” gebeurt. De clown die het niet meer kan, de show met de zeeleeuwen, hondenshow, de vuurspuwer (uit Gorredijk!). De spanning die oploopt (vriendin die belt of een berichtje stuurt), gaat het over het laminaat of over het “opzeggen van de samenwerking met de ‘ouwe'”? Op het ticket stond dat de voorstelling tot 22.00 uur duurde, maar rond 21.20 is de voorstelling afgelopen. Die ovatie hebben we de mannen gegeven, want volgens mij vonden we het allemaal een leuke voorstelling (en sneu dat er niet meer publiek was). Hierna nog een drankje voorin het theater en zo ben ik voor het donker weer thuis.

Ik heb de voorstelling niet heel uitgebreid beschreven, want als je de voorstelling zou zien, zouden het waarschijnlijk teveel spoilers zijn. Laat je in ieder geval niet weerhouden door slechte/matige recensies van anderen. Jacques is altijd kritisch, iemand op theater.nl zegt dat ie zich ergert dat er in “het circus olifanten mee doen” en aan de “foute grappen over Oost-Europeanen”. Moet ik dat serieus nemen? Hou toch op man. Als Friezen in een stuk op een komische manier voor schut worden gezet, kan ik daar nog steeds prima om lachen. Als je gevoel voor humor goed is, moet je gewoon deze voorstelling bezoeken!

En door al dat gedoe ben ik vergeten om een foto te maken…. De foto bij deze blog-post is dus van de mail die ik van het Posthuis Theater ontvangen heb. Mocht ik hier naam, link, credits van de fotograaf nog even moeten opnemen, dat is prima, stuur me maar even een berichtje!