Ik volg Guido nog wel eens op wat socials, maar niet echt actief. Ik vroeg me af, heb ik Guido eerder in het theater gezien? En ja… bijna 10 jaar geleden in de Lawei! We zullen zien of er deze keer meer blijft hangen van de voorstelling.

De voorstelling start om 20.15 uur, de auto staat om 19.45 uur in de parkeergarage, dus mooi op tijd binnen. Nog niet heel druk, dus ik kan een stoel pakken. Later wordt het drukker, tegen een paar oudere mensen zeg ik dat de stoelen vrij zijn, ze hebben vandaag een drukke dag met de kleinkinderen gehad. En zitten boven op het balkon.

Ik zit in de zaal, rij F, een hoekstoel, dus als het goed is komt Guido niet bij mij om moeilijke vragen te stellen ;). Terechte opmerking hier, want er is wel degelijk wat interactie met de zaal, Sebastiaan die redelijk vooraan zit krijgt zo nu en dan een vraag. En nog een korte vraag aan “Maja”.

Titel van de voorstelling is “Momentum”. Guido heeft een zandloper die hij neerzet, die loopt af naar het einde van het eerste deel. Daarna volgt een pauze van 20 minuten en dan nog ongeveer een uurtje. Thema is dat tijd nooit stopt. Je hebt de tijd die geweest is, waar je spijt van kunt hebben, maar niets meer aan kunt doen, de tijd die nog komt (het zand wat naar beneden valt), maar waarvan je niet weet hoeveel tijd je nog hebt en “het nu”. Eigenlijk is dat het enige dat telt.

Guido heeft een boek van een zuster die in een hospice gewerkt heeft en aan de patiënten gevraagd heeft waar ze het meeste spijt van hebben. Vanuit de zaal wordt al geroepen “teveel gewerkt” en dat was inderdaad het item op de 2e plaats, want in die tijd had je andere dingen kunnen/willen doen. Het eerste punt is dat mensen teveel voldoen aan “wensen van anderen” en niet aan de eigen wensen toegegeven hebben. Het boek is The Top Five Regrets of the Dying van Bronnie Ware.

We krijgen de vragen: de dokter geeft je nog 2 dagen, wat ga je doen: met je familie zitten, nog 2 maanden: met familie op vakantie, herinneringen maken. Nog 2 jaren, dan wordt het al wat minder overzichtelijk, je bucketlist nog afmaken? Zo horen we dat Guido in 1 jaar zijn bucketlist afgewerkt heeft, onder andere parachute springen. Zwemmen bij het Great Barrier Reef in Australië. Ook in een camper op Nieuw Zeeland rondgereden heeft. Eigenlijk niet wilde bungeejumpen (maar wat daar in Christchurch eigenlijk hét ding is wat iedereen daar doet, ter afsluiting van de reis) en hij zichzelf toch een beetje gedwongen ziet om het wel te doen. Ook is hij in Thailand geweest, door de jetlag kon hij niet slapen, komt in een bar, daar zit een pianist een hele goede akoestische versie van “It’s my life” van Bon Jovi te spelen en hoe dat dan bij hem binnen komt.

Ook dat hij in Limburg een huis en grote tuin e.d. gekocht had, bezig was met de verbouwing, zijn vriendin tegen hem zei: een prachtige zonsondergang, laten we nu buiten de kersen gaan plukken en hij zegt: “nee, de aannemer komt binnenkort, dus ik wil nu de badkamer afmaken”. En later spijt heeft, want die prachtige avond met die zonsondergang keert niet meer terug. Hoe een vriend hem belt, longkanker heeft, nog beperkte tijd heeft en bij hem langs wil komen in november. En hij dan toch denkt: “in die periode ben ik bezig met de Oudejaarsconference”. Maar door dat kersen-voorval de beslissing neemt om RTL te bellen, zij steunen hem en zo heeft hij samen met die vriend en andere vriend een geweldig weekend. Omdat de THC (wietolie) teveel is voor zijn vriend nemen zij ook wat, waardoor ze met zijn allen in “hogere sferen” zijn. Genieten ze van de sterrenhemel. Gaan ze in de jacuzzi. En is het iets om met een glimlach op terug te kijken.

Zo komt ook voorbij dat “single zijn niet erg is”. Dan kun je thuis Creep van Radiohead lekker luid zingen, ook al kun je niet (zo goed) zingen. En ga je in je eentje naar de bioscoop of restaurant waar je allemaal andere stelletjes ziet die wel samen zijn…

De uitspraak komt een paar keer terug, het leven is een lichtflits tussen 2 universums. En op het moment dat je 18 jaar geworden bent is dat ook waar, ineens gaat de turbo aan en ben je 46 jaar.

Leuke voorstelling en Guido komt ook weer voor het eind van het jaar terug naar het Posthuistheater voor de Oudejaarsvoorstelling. Hou de agenda dus in de gaten!