De laatste keer dat ik Freek heb gezien was ook in Theater Sneek, op 3 december 2016 met de voorstelling De Peiling (link). Tijd om Freek weer eens live op te zien treden! De voorstelling begint om 20.15 uur, rond 19.45 uur lever ik mijn jas in bij de garderobe. Het loopt behoorlijk vol met bezoekers, als ik even later in de zaal zit zie ik dat zowel de zaal als het balkon vol zit. Top! Prima plekje, tweede rij, stoel 14, dus mooi in de midden. Ik zag al wat beweging achter de gordijnen, Freek glipt door het gordijn en verrast ons met deze opkomst. Clowshoedje op, clownsschoenen aan en met de opmerking “ja, jullie waren verrast! Jullie blik was als de blik van Jakob toen hij Lea zag!”. We krijgen vervolgens het Bijbelverhaal van Jakob en Lea, waar ik dankzij de catechisatie nog wel bepaalde zaken van herkende, maar al die namen… Gelukkig was de zaal gevuld met mensen die wat Bijbelvaster waren. En zo komen we dus uiteindelijk uit bij Jakob die met Rachel mag trouwen, maar daar 7 jaar voor moet werken, het volhoudt, net als de rest van de stam waarmee het huwelijk gevierd wordt redelijk beschonken raakt en de volgende morgen als hij zijn ogen open doet ziet dat niet de beeldschone Rachel, maar haar bitchy zuster Lea naast hem in bed ligt. Die uitdrukking hadden wij dus op ons gezicht 😉

De gordijnen gaan verder open en zo zien we de setting van toneel. Een herdershond die met zijn rug naar ons toe ligt, een hoge pilaar met daarop een kandelaar, een houten stoel die zo te zien ook een trapje kan worden (goed gezien!). We krijgen het verhaal van de dagen die Freek en zijn Hella in het Groninger Museum doorgebracht hebben. Een terugkerend thema dat kinderen Freek verwarren met “Freek Vonk” en dus teleurgesteld afdruipen. Het kunstwerk “n’est ce pas une pipe”, het schilderij waarop een pijp staat, maar de tekst dus in het Frans luidt: “dit is geen pijp”. Klopt, het is een schilderij van een pijp. Een beetje een flauw grapje, maar zo komen we op Marcel Duchamp die in 1917 een pisbak tentoon stelde. Hierdoor konden gewone fysieke voorwerpen ineens “kunst” worden.

De petitie om de gasboringen tegen te gaan, verwacht werd dat alle Nederlanders solidair dit wel zouden tekenen (we hebben allemaal geprofiteerd van het gas), maar dat bar tegen viel. Waarbij Freek even flink tekeer gaat over Zeeland waar er slechts 238 handtekeningen geplaatst werden, de provincie die na de Watersnoodramp veel steun heeft gekregen, mensen met 4 gekregen broeken over elkaar heen liepen, de Deltawerken aangelegd zijn voor tig miljoenen. Dat zijn de momenten die ik koester in Freek zijn voorstellingen, dat hij volledig los gaat. 

Ook gaan we terug naar 1942, toen zijn vader nog predikant was, de kaarsen op waren en voor de Kerst er dus geen kaarsen gebrand zouden kunnen worden. Iemand uit het dorp nog 3 kaarsen had, haar dochter die in een krant naar de kerk bracht. Onderweg aangehouden werd door een Duitser die haar “Frohe Weihnachten” wenste en toen ze de krant met kaarsen overhandigde Freek zijn vader zei: “maar goed dat je niet door de Duitsers aangehouden bent, want deze kaarsen zitten verpakt in een illegale Trouw….”.

We krijgen het verhaal dat Freek doet aan een groep jeugd over een pygmeeën-stam en waarbij ze mogen kiezen uit 2 aflopen van een verhaal, waarbij er één historisch correct is, de ontdekkingsreiziger die de heilige plaats had bezocht, een soort tempel van allemaal ivoren slagtanden van olifanten, die door de stam afgemaakt wordt. Of het andere verhaal, hij vertrekt, neemt veel slagtanden mee en verkoopt vervolgens ook nog de pygmeeën die mee hielpen te sjouwen aan een slavenhandelaar… 

Het verhaal over een begrafenis, er is een tweeling waarbij de ene broer een rustige demonstrant is tegen de gaswinning en de andere een extreme demonstrant. De rustige is overleden. De andere zal zijn verhaal wel eens even doen, vouwt een groot papier uit, maar komt erachter dat hij zijn leesbril vergeten is. Pakt de leesbril van de neus van zijn overleden broer die in de kist ligt en zegt dan als hij die bril op heeft “ja…, als je het zo bekijkt..”.

Ook Freek mag zo nu en dan opdraven bij een begrafenis. Volgens een begrafenisondernemer is er ook vraag naar het lied “de trein naar Niemandsland” van Frans Bauer, een mooie titel waar Freek weer even op los kan gaan (waarom zou de NS naar een station willen in een land waar toch niemand is??). Dat Freek een liedje op de piano zou spelen, de foto van de overledene ziet en vraagt “klopt deze foto wel?”, de begrafenisondernemer die vervangt, Freek na het spelen vraagt “klopt het wel met degene die in de kist ligt”, de begrafenisondernemer onder de klep kijkt en vervolgens vraagt “hoe laat was uw afspraak” en dus blijkt dat Freek een begrafenis te vroeg is…

Ook nog een performance op zo’n fitness-bal met een broek met allemaal losse benen, de performance van de grond/het huis op het grote scherm wat scheurt door de aardbeving, Freek de hond wil redden, maar deze zich aangevallen voelt en dus begint te bijten. En uiteindelijk Freek die op het wiebelige trapje klimt om de 3 kaarsen aan te steken (het enige wat je denkt is, voorzichtig! voorzichtig!) en ook nog even de trein naar Niemandsland van Frans voorbij komt. 

Een klaterend applaus, staande ovatie en Hella die het licht gedaan heeft komt naast Freek op het podium staan. Dat ze dit nog maar lang mogen doen/volhouden!