Vastgoed BV is een voorstelling met Huub Stapel, Jörgen Raymann en andere acteurs. Door zijn geweldige rol bij Intouchables let ik even beter op als ik bij een voorstelling ‘Huub Stapel’ zie staan. Het plot van de voorstelling lijkt me wel boeiend, dus geboekt. Dit is een voorstelling zonder pauze, begint om 20.15 uur en eindigt om 21.55 uur.

Rond 19.50 uur ben ik in de Harmonie, hier kan ik alvast even gaan uitwerken wat ik de komende avonden en weekenden ga doen. Tien minuten voor de voorstelling begint loop ik de zaal in, vanavond op rij 4, een rij met extra voetruimte. Relaxed! Om kwart over acht begint de voorstelling. De eerste minuten kijken we naar Huub Stapel die bij het makelaarskantoor zijn beste tijd gehad heeft en daardoor niet meer in de top 5 van best scorende medewerkers staat. De makelaars krijgen tips van iemand die “de info” regelt, alleen doet die dat niet bij de medewerkers die niet in de top 5 staan. We kijken en luisteren hoe Huub hem uitscheldt, vervolgens gaat vlijen en daarna probeert om te kopen (10% van mijn deals) om zo aan info te komen. Boeiend? Ik vond van niet.

Een volgende scene waarbij Jörgen Raymann de Benjamin zover probeert te krijgen dat die de informatie achterover gaat drukken en hij die info vervolgens aan een concurrerend makelaarskantoor kan verkopen, waarbij hij het zo speelt dat de ander eigenlijk geen kant meer uit kan, dat is wat mij betreft de beste scene van het hele stuk.

Hierna komt Frederik Brom, “de gladjakker” van het kantoor in beeld die een oude man zo de oren van het hoofd kletst dat die een contract tekent waardoor Frederik met stip op nummer 1 komt en daarbij het reisje naar Hawaï wint. Hoewel het knap is om al die tekst uit je kop te kennen, ook dit kon me niet echt boeien.

Vervolgens komen we bij het laatste deel, waarbij bijna iedereen in het kantoor is, de inbraak gepleegd is, de oude man die een contract aangesmeerd is verhaal komt halen, omdat zijn vrouw dat wil. Het geweldige contract wat Huub afgesloten heeft blijkt toch minder geweldig dan ingeschat. Er volgt nog een vreemde wending wie de inbraak nu gepleegd heeft en vervolgens staat de Benjamin met zijn rug naar ons toe waarbij hij verzucht dat het een vreselijke baan is. Licht uit, stuk afgelopen.

Zoals uit het bovenstaande waarschijnlijk wel duidelijk wordt was dit niet het stuk wat ik in gedachten had. Hoewel het een crime geweest is om al die teksten te leren niet een voorstelling waar ik van zeg: “die wil ik nog een keer zien”, wat ik bij Intouchables duidelijk wel had. Een beetje een plichtmatige “ovatie”, maar waarbij het wel een tijdje duurde voordat ik ging staan, ik had het idee dat meer mensen dit gevoel hadden. Volgende keer dus beter lezen wat het stuk nu echt in houdt voor ik een kaartje koop. Hierbij nog even de trailer en de recensie van de Leeuwarder Courant. Na de tijd nog 2 biertjes gehad, dat smaakte wel goed 🙂