Stefano Keizers, de meest excentrieke deelnemer aan “de Slimste Mens”. Deed mee in het seizoen van 2017. Steeds andere kleren aan (hoed op als Indiana Jones, opplak-snor). Beetje vaag. Maar op andere momenten wel weer grappig. En toen kwam ik hem tegen in het programma van Theater Sneek, hoewel het op TV (bij Jinek?) leek alsof hij niet echt een gestructureerd programma had en er zelfs mensen weggelopen zijn. Maar goed, ieder theaterseizoen neem ik met een show een gokje, dus deze dan ook maar.

Op vrijdag 8 februari rij ik naar Sneek. De voorstelling is niet in Theater Sneek, maar in de Noorderkerkzaal. Het regent, mijn in Madrid gekochte paraplu kan de harde wind niet aan en is volledig kaduuk. Een goed begin van een avond waarin je niet weet wat er gaat gebeuren. Mijn collega Robin en zijn vriendin hebben ook een kaartje gekocht, Robin had gemist dat ik gezegd had dat er mensen weggelopen waren, dus toen een andere collega dat later nog eens herhaalde heeft hij waarschijnlijk getwijfeld of hij deze kaartjes nu wel had moeten kopen. Je hebt dan natuurlijk wel een goed verhaal op verjaardagen en partijen.

Bij de ingang worden we al op het verkeerde been gezet, op de poster staat “winnaar Slimste Mens”, maar dat is niet waar (dat was Klaas Dijkhoff). De tribune zit vol, de show kan beginnen. Het eerste deel is zonder Stefano, we horen alleen zijn stem uit de boxen. Het begint met een onsamenhangend verhaal met teksten wat als je alleen naar intonatie luistert goed doorloopt, maar qua inhoud vaag is. Wel wordt gezegd dat in tegenstelling tot andere voorstellingen je juist zoveel mogelijk foto- en video-opnamen mag nemen als je zelf wilt. De voorstelling wordt afgeraden om te bezoeken als je last hebt van lichtflitsen, nog iets en als je Jacques d’Ancona bent. Dat is duidelijk. Ook dat er 2 vrijwilligers gezocht worden om hem het laatste stukje het podium op te helpen. Dat duurt even, maar uiteindelijk zijn er 2 die het doen. Stefano ligt vastgebonden op een brancard en wordt rechtop gezet, we kunnen beginnen.

Daar komt eerst het verhaal van zijn leven. Dat Stefano Keizers een alias is, (echte naam Gover Meit) wat hij gebruikte om zijn ouders te verrassen, maar al bij het begin mislukte omdat zijn moeder er aan het begin al achter was gekomen dat het zijn nickname was. Dat hij 2 broers heeft, in Amsterdam geboren is, dat ze op 5 december naar Amstelveen verhuisd zijn, hij plastic zakjes opat op de basisschool omdat de andere leerlingen daarom konden lachen en hij op latere leeftijd daardoor darmklachten gehad heeft. En nog een heel verhaal. Je neemt het op omdat je denkt “straks komt hij met vragen hierover, dan moet het wel blijven hangen”.

Uiteindelijk knalt hij om met de brancard, gaat het licht uit en komt hij uiteindelijk los, nadat er een vaag verhaal over het op de schouder van je buurman/-vrouw leggen van je hand, het masseren van de nek van die persoon en het vervolgens via de ruggengraat afleggen van een route naar andere plekken die gestimuleerd kunnen worden.

Daarna volgt de pauze. Stefano zingt allemaal liedjes op gitaar, dus mensen zitten te twijfelen, van is het nu pauze, of toch niet, maar als er één schaap over de dam is volgen er meer en gaan we voor een drankje.

Na een kwartiertje keert het gezelschap terug. We krijgen een scene dat Stefano in het publiek springt en het heeft over “als ik jou een fles processo geef en dat drink je leeg en dan wordt je zo dronken als een konijn” en tegen een man daarnaast “als ik de bril van je kanis sla”, dan wordt het in beide gevallen een voorstelling om niet te vergeten. Vervolgens worden een aantal vrijwilligers gevraagd, daarmee gaat Stefano naar achteren. Hij schuift een TV en video naar voren en dan blijkt dat zijn sketch een kopie was van een oude voorstelling van Youp van ‘t Hek. 

Vervolgens gaat Stefano een heel verhaal afsteken over Marlene Dietrich. Dat duurt en duurt, een aantal mensen in het publiek krijgen super-soakers waarmee hij wordt nat gespoten en uiteindelijk stopt. We krijgen een ronde dat vragen gesteld kunnen worden, daarna kan hij “vragen” aan ons stellen, dat wordt meer een soort tirade. Daarna worden 13 vrijwilligers gevraagd. Het blijft uiteindelijk bij 5 personen. Er gaat een sketch gespeeld worden, Stefano speelt de expert, komt binnen en valt “dood” neer op de grond. Hij wordt op de baar gelegd, dit is het einde van de voorstelling.

De mening van een nieuwsbrief die ik heb ontvangen:

Stefano Keizers is genomineerd voor de Neerlands Hoop, de prijs voor de cabaretier met het grootste toekomstperspectief. “Overrompelend cabaretdebuut”, kopte NRC Handelsblad in een vijfsterrenrecensie. Het grote publiek kent Stefano Keizers van het tv-programma ‘De Slimste Mens’, waarin hij zich ontpopte tot een wolf in clownskleren. In ‘Erg Heel’ gaat hij op briljante wijze verder op zijn pad van ontregelen, tarten, slopen, op het verkeerde been zetten en het creëren van ongemakkelijke situaties.

Mijn mening:

Briljant? 5 sterren? Nou nee. Zou de man volgend jaar een vergelijkbare voorstelling maken, dan zit ik er niet. En ik verwacht eigenlijk ook dat de anderen die deze avond gekomen zijn er dan niet bij zullen zijn. Had je bij de sketches van André van Duin een briljante “aangever”: Frans van Dusschoten, ik denk dat dit hier ook mist. De interactie met Philip Freriks die helemaal in de war raakte van Stefano en waar je als kijker om moest grinniken, dat mist in deze solo-voorstelling (Philip: “je zou deze dag best de slimste mens kunnen worden”. Stefano: “Jij ook Philip, jij ook!”). Ik heb wel een aantal maal moeten grinniken, maar veel te weinig.

Ook wikipedia kan niet overal de humer van inzien, op dit moment staat de pagina nog online: https://nl.wikipedia.org/wiki/Stefano_Keizers maar met de opmerking: 

“pagina is genomineerd voor verwijdering”.
opgegeven reden: onbetrouwbaar, meneer speelt zelf al een spelletje tussen feit en fictie en heeft zijn eigen biografie al misbruikt om zijn status op te poetsen.