Titel van de show is “Appeltjes Schillen”. Dat klinkt goed. Alsof er nog met wat mensen afgerekend moet worden en Martijn is een caberatier die dat op een vileine manier uit kan voeren. Dus ik verheugde mij op deze show en reed op 4 november rond 19.15 uur richting Heerenveen.

In 2016 heb ik Martijn in de Lawei gezien met de voorstelling Koning van de Lach. De link naar de column van Zwarte Piet die daar staat werkt niet meer, maar deze nog wel: link. Dat is de manier waarop Martijn het beste is: met tempo en wat absurde wendingen, succes gegarandeerd.

Hoewel er op het toneel een tafel, appel, 2 glazen water en een mes in de tafel staat (om die appel te schillen) werkt het toch net wat anders. Geen afrekeningen, maar korte gesprekken met mensen in het publiek (wat prima gaat), want er is iemand in de zaal met 3 IJslandse paarden, komt met het verhaal dat een 80-jarige recent een race gewonnen heeft. Het meest absurde verhaal kwam deze keer dus uit de zaal 😉

En het thema van de voorstelling is eigenlijk dieren. Hoe hij als kleine jongen een vriendinnetje had, ze naar haar paard gingen, die Martijn in de nek beet en een schop gegeven heeft. Hoe hij een “kolonie mieren” had (3 stuks), in een luciferdoosje met doorzichtig plastic aan de zijkant. Hoe het verhaal van Roodkapje en de wolf heel anders had kunnen verlopen. Hoe wreed wij zijn met het geven van namen aan dieren “bultrug-walvis”, “neusaap”, “stinkdier”. Hoe een bij terug gaat naar de raat en met een dansje laat zien hoe ze bij de nectar komen, maar als hij rottend fruit (wat alcohol bevat) nuttigt en aangeschoten bij de raat aankomt geweigerd wordt en de benen van de bij worden afgehakt. En de show eindigt met “bij-woordgrappen”.

Kon er gelachen worden? Jazeker. Op een bepaald moment (ik weet niet exact meer of dat de scene was met vader, zoon en moeder reiger waarbij zoon reiger een flamingo wil zijn hij 3 rollen moet spelen), komt de reactie uit het publiek komt “fijn gespeeld man!” en dat is inderdaad een moment dat Martijn echt alles geeft.

Maar is het een voorstelling om “nog eens te zien”? En dat is in mijn geval een nee. En dat geeft aan dat ik toch liever het type voorstelling gezien had wat ik verwacht had op basis van de titel.

Een aantal jaar geleden is de roast van Thierry Baudet niet zo goed gevallen. Gedoe met Eva Jinek. Ik heb daar niet zo’n probleem mee, want de essentie van een “roast” is dat er grappen gemaakt worden die behoorlijk fout zijn, maar soms ook wel weer zo raken dat het schuurt en je met plaatsvervangende schaamte er om moet lachen. En dan hangt het ook af van de persoon over wie de roast gaat. Kijk nog even die van Peter Pannekoek over Gordon terug: link. Als je zaken letterlijk zou nemen kun je zeggen: dit kan echt niet. Maar Gordon moet er nog meer om lachen dan de rest van het publiek: hij snapt het principe, waardeert de inzet van Peter en zal misschien fragmenten ervan op zijn telefoon hebben staan om nog eens met kennissen er om te kunnen lachen.

Maar check dan even de roast door Martijn: fragment.

De grappen hadden beter gekund. Maar zelfs als dat het geval was geweest was Thierry alsnog weggelopen. Hij voelde het als “afzeiken van hem”, als iemand hem niet op een podium plaatst als “de verlosser” dan loopt hij weg.

Dus Martijn, bij de volgende show, ga er gewoon weer full-pool tegenaan. En gooi er anders een twist in, kom terug op dat fragment, maar draai dan ineens de andere kant op waardoor de mee-lachers ineens geroast worden. Zoals het ook in dit fragment over “Voetballers en homo’s” ineens een hele andere kant op gaat, prima scene: link.