Mijn blog staat vol met vakantie, theater, concerten, all the good stuff, maar dat geldt natuurlijk niet altijd. Want ook ik word wel eens verkouden, maar dit keer ging het er wat heftiger aan toe.
Eind november ging het echt los. Op donderdagavond een vreselijke pijn in de rug (voelt als spit?), geen manier meer om zonder pijn te zitten, dus met warme kruik en 2 paracetamol naar bed. Volgende ochtend overgeven, last van de rug was wel over, dus dag thuis blijven, in het weekend wat bijkomen en maandag weer aan het werk, het zal wel een griepje geweest zijn.
Gaat een tijd goed, maar na een paar weken loop ik ‘s avonds nog een rondje om door Wergea omdat ik probeer toch mijn noodzakelijke bewegingsdoel te halen. Alleen, er waaide een snijdend koude wind door het dorp en op een bepaald moment blijf ik stil staan bij de winkel en vraag me af “kom ik nog wel thuis”, zo slecht voelde ik me door die intens-koude wind die ik inademde. Dat is natuurlijk niet normaal en ik had toen eigenlijk al moeten weten, hier moet je actie op ondernemen. Het volgende incident volgt de donderdag erop, op donderdagmiddag doorgewerkt, op het werk spontaan last van de rug, zweten, misselijkheid, dus even zitten, goed ademen en de boel is weer bijgekomen. Toch (onbewust?) elke ochtend niet meer aan de cappuccino, maar aan een glas water. Één van mijn collega’s vindt dit al wat vreemd en vraagt zelfs of er wat met me aan de hand is.
Dan is het begin december, weer op een donderdagavond fikse rugpijn, volgende dag wederom opleving, maar eind van de volgende dag totaal geen eetlust meer en naar bed. Vervolgens het hele weekend voor het grootste deel op bed gelegen, zo nu en dan nog wel wat gedronken (maar niet genoeg) en ook bijna niet gegeten (totaal geen eetlust). Daarbij kwam ook nog eens dat mijn urine niet de normale kleur had die het zou moeten hebben.
Zo gaat het niet langer, urine maandagmorgen naar de dokter, kan ook ‘s middags nog langs voor een afspraak en zodra ze me uit de wachtkamer haalt zegt ze al dat ik er wat “geel” uit zie. Meteen de dinsdagmorgen erop bloed prikken, woensdagmorgen voor de echo. Dinsdagmiddag word ik gebeld, in overleg met de arts moet ik meteen naar de spoedeisende hulp, we gaan meer tempo maken, want de waardes in mijn bloed zijn behoorlijk afwijkend.
Aangekomen bij de spoedeisende hulp is het vooral wachten. En vaker hetzelfde verhaal doen, wat wel een beetje vervelend begint te worden. Misschien dat daar nog wel eens iets voor gemaakt kan worden. Als je bij de spoedeisende hulp binnenkomt doe je al je verhaal, dus dat kan toch als basis gebruikt worden voor alle andere mensen die na de tijd nog aan je bed komen? Maar goed, dat is dan ook het enige minpuntje, niets dan lof voor de mensen. Het meisje wat alvast de naald voor een mogelijk infuus aanbrengt. De “bezorger” die me in de rolstoel aflevert bij de kamer waar de echo gemaakt wordt en de volgende bezorger die me weer terugbrengt. Aan het eind van middag komt iemand van de apotheek langs (dus je denkt: ik krijg medicijnen en mag naar huis!), maar dat wordt meteen ontkracht, want de volgende die binnen komt meldt dat ik een paar dagen mag blijven.
Nog net op tijd voor het avondeten (mijn eetlust is gelukkig weer beter geworden), een anti-trombose-injectie en aangesloten op het infuus. Zo’n zak heeft ongeveer 8 uur de tijd nodig om leeg te lopen, in de tijd dat ik in het ziekenhuis ben worden er 4 stuks a 1 liter ingebracht. Oorzaak lijkt een (grotere?) galsteen geweest te zijn die een blokkade veroorzaakt heeft (maar inmiddels weg is), maar daar wel een flinke irritatie van de alvleesklier veroorzaakt heeft.
Groot respect voor het medisch personeel op mijn afdeling. Altijd vriendelijk, moeten veel dingen doen (dan weer de bloeddruk meten, thermo-meteren, helpen met douchen/wassen, legen urine-bidons). Ook het aanvullend personeel, schoon maken, eten uitdelen, fysiotherapie e.d.
Met hulp van het puzzelboekje de dagen doorgekomen, me gewarmd aan alle fijne reacties op de sociale media en natuurlijk de climax, 6 collega’s die langs komen, inclusief ambulance ballon 🙂 en waarbij de rest van het bezoek wat binnen komt zich afvraagt “of hier het feestje is?”. Mooi met zijn allen de avond in het MCL café doorgebracht waarbij toen de bezoektijd voorbij was ook mijn infuus besloot dat het tijd was voor een nieuwe serie en met piep-signalen het bezoek naar huis toe stuurde.
Uiteindelijk kan/mag ik donderdagavond (na de opname op dinsdagavond) weer naar huis. Waarbij top-collega Jeroen me ophaalt en in een mum weer thuis aflevert. Later moet ik nog eens terug naar het ziekenhuis om de galblaas te laten verwijderen, maar eerst het herstel doorzetten wat ingezet is.
Er zijn natuurlijk mindere dingen, de 3 andere mensen die op dezelfde kamer lagen waren er slechter aan toe dan ik en de verpleegster die me “uit-checkt” zegt dat ze weinig werk van me gehad heeft. Fijn, want als je ziet hoeveel werk en drukte het personeel van het MCL in piekmomenten te verstouwen heeft, dan scheelt dat in ieder geval weer ééntje. Maar op het moment dat je niet weet wat het is, je het gevoel hebt dat je 80 bent door de vermoeidheid, dan ben je ook dankbaar dat er zo snel actie en duidelijkheid is. En dat je niet alleen alleen tussen 8.30 en 17.00 als collega’s met elkaar werkt, maar je wel van een vriendenploeg kunt spreken die er voor elkaar is. Want bij welk bedrijf gaat iemand die stage loopt mee naar het ziekbed van een “ouwe zieke programmeur”? 😀
Geld, vakanties en uitstapjes, het is allemaal leuk, maar een goede gezondheid, familie en vrienden is een stuk meer waard en soms moet je wel eens even met je neus op dat feit gedrukt worden.