Zaterdagavond 11 juli
‘s Avonds ga ik nog niet slapen, maar luister ik eerst naar A State of Trance op SLAMFM. Had ik vrijdagavond nog een stukje van gehoord, omdat het zaterdags herhaald wordt nu nog maar een keer beluisterd. Dat is van 00.00 tot 2.00 uur ‘s ochtends. Daarna nog naar een deel van de uitzending van DJ Jean geluisterd. Op een bepaald punt toch de aan/uitknop maar ingedrukt, want over een paar uurtjes is het verzamelen bij de bus.

Zondag 12 juli
De dag der dagen… het Wereld Muziek Concours. Om half vijf spring ik uit mijn bed (nou ja, stap er rustig uit), eerst douchen (te lang), eten en daarna richting het rode plein in Warga. De bus van Paulusma is er om 5.15 uur al, dus trommel, uniform inladen en daarna de poster op het achterraam bevestigen. Om half zes rijden we weg en stuur ik het eerste SMSje naar het twitteraccount op de website van de drumband. Voordeel is dat je zo nog een beetje een idee hebt wanneer je waar was.Â

Om 7.30 uur zijn we Arnhem voorbij en valt er wat lichte regen. Tussentijds hebben we nog een stop bij een tankstation, hier wordt een luchthoorn ingeslagen zodat Jannie vanaf de tribune ons luid toeterend aan kan moedigen 🙂 Om 9.26 uur zijn we bij het checkpoint. Er is al een bus van een andere band die optreedt. Hier nog een tijdje wachten, vervolgens komt Piet eraan rijden. Hij zit wat moeilijk, bleek dat hij deze avond het raam van de auto half open had laten staan en dat het wat naar binnen heeft geregend 🙂

Onze begeleider gaat met ons mee, we gaan naar het oefenveld. Hier verkleden en opstellen op het veld (met kunstgras). Nieuwe wantjes, nieuwe stokken en een repetitie die niet helemaal zo goed loopt als we zelf willen. Maar ja, een slechte generale is een goede repetitie. Om 11.58 uur vertrekken we in uniform naar het Roda JC stadion.

Voordeel van in de bus zitten is dat je mooi om je heen kunt kijken. Het is behoorlijk heuvelachtig! Na aankomst bij het stadion gaan we naar binnen en kunnen we het begin van het optreden van jeugd Pasveer nog zien. Daarna is het een kwestie van verzamelen, opstellen en naar de ingang lopen. Wachten… uiteindelijk kunnen we op. Hier moeten we nogal een tijd op de jury wachten, wat niet echt goed is voor de zenuwen, maar dan krijgen we ‘het teken’ en gaat de marsparade van start. 12/13 minuten lang en dan is het alweer afgelopen. Zoals sommige mensen zeggen: ‘het leven is een zucht…’, kan het ook hiervan gezegd worden want het voelt alsof je erg snel klaar bent met de show. We kunnen de afmars doen, daar worden we opgewacht door een enthousiaste Piet/Hendrik en andere supporters die dik tevreden zijn over wat we gedaan hebben.

Dat geeft je een goed gevoel. Dus rest van de middag naar de andere korpsen kijken en wachten op de prijsuitreiking. Ook worden we uitgenodigd om in het centrum op te treden! Rond kwart voor zes lopen we spelend het veld op. We gaan ‘op de plaats rust’, Sanne loopt naar voren (verzamelen van alle tamboer-maitres). Eerst komt er een lang verhaal over iemand die ere-lid wordt. Vervolgens gaan we naar de bekendmaking van de punten. En dat zul je net zien, bij de 3e/4e band begint het te plenzen, een dikke stortbui. Daar sta je dan… Maar goed, het blijkt dat we 83.84 punten behaald hebben, goed voor een eerste prijs. Netjes resultaat en we zijn er allemaal erg blij mee. Na afloop lopen we (doorweekt) spelend het stadion weer uit.

Het optreden in het centrum gaat niet door, 2 andere bands hebben zich ook al afgemeld omdat de uniformen doorweekt zijn. In zulke situaties heb je bijna 2 uniformen nodig. We gaan met de bus Kerkrade in. Voordeel dat we nu niet hoeven spelen is dat we nu zelf kunnen bepalen wat we gaan doen. Eerst een hapje eten waarbij we lekker buiten op het terras kunnen zitten (zon komt tevoorschijn), in een wagen zingen de 2 Limburgse Wiko’s hun liedjes. Niet echt mijn ding, maar iets na 19.00 uur houden ze op.. dan wordt het wel erg stil!

We gaan richting markt, worden eerst wat plaatjes gedraaid (Toto – Africa enzo), en er gaat een bigband zitten. Het duurt een lange tijd voordat ze gaan spelen, maar goed, wij hebben wel geduld. Ze spelen wat nummers, een zangeres zingt wat nummers, maar die nummers worden niet helemaal uitgezongen. En het zijn wat ‘oudere’ nummers, blaasmuziek, niet echt ons ding. Maar… vervolgens blijkt dat er behalve een zangeres ook nog een zanger is, Ray (nee, niet Ray Slijngaard van 2 Unlimited :)Â Â ). Vanaf dat moment swingen ook de ‘wat jeugdiger’ leden van ons mee met de muziek. Als ook nog ‘I’m a soul man!’ gezongen wordt gaat iedereen los. Nou ja, wij, de ‘stugge’ Friezen gaan los, want de mensen om ons heen blijven maar wat doods staan met hun biertje in de hand. Een paar van onze leden gaan nog met Ray op de foto, ‘It’s not unusual’ komt nog voorbij. En toen was het al bijna half tien. Erg jammer, we hadden graag langer willen blijven, maar de afspraak was dat iedereen rond half tien weer bij de bus zou zijn.

De bigband heb ik trouwens op Internet teruggevonden, het gaat hier om Triple B, hun homepage is: http://www.bigbandbrunssum.nl/.

Voor de cultuurbarbaren onder ons, ‘I’m a soul man’ is van James Brown: