In dit “verloren jaar” is er nog wel een editie van Qlimax, maar zoals met veel evenementen: alleen een online variant. Dit haalt het natuurlijk niet bij de echte Qlimax in het Gelredome, maar voor dit jaar: het is beter dan niets. Je kunt op live.q-dance.com tot 20.00 uur de uitzending volgen (ze tonen nu oude Qlimax-events, begonnen met 2005). De rest van de uitzending is het thema van dit jaar en alleen met een ticket te volgen.

In 2003 heb ik voor het eerst Qlimax bezocht in Thialf Heerenveen. Als het goed is heeft mijn moeder me toen gebracht en weer opgehaald (handig zo’n taxi). Ik ben nog een keer met Niels en Chera (als ik me niet vergis) ook naar Qlimax geweest, omdat we ook naar het optreden van Tiësto in het Gelredome geweest zijn weet ik zo niet meer exact welke editie dat was.

Gelukkig kan ik deze website nog even als archief raadplegen, zo zie ik dat ik in ieder geval in 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2015, 2016 en 2017 Qlimax bezocht heb. Ik begin een veteraan te worden!

Hoe ziet een normale Qlimax-avond eruit? Eerst de voorbereiding. Time-table van de artiesten, hoe laat de show begint. Dan op de site van de NS kijken hoe laat je in Leeuwarden in de trein stapt. Mijn moeder die me vroeger bracht, later een taxi die me bracht en nog later rij ik in de eigen auto naar Leeuwarden en laat deze in de parkeergarage staan. Vervolgens in de trein naar Arnhem, onderweg nog net de kerktoren van Wergea in de verte kunnen zien. In Zwolle overstappen in een andere trein. Daar zitten dan ook al andere bezoekers van Qlimax in de trein die bluetooth-setjes met muziek hebben, tassen met rinkelende flessen om wat in te drinken (dat is een stuk voordeliger dan een drankje in het Gelredome kopen). Ik heb een keer gehad dat ik naar buiten keek en zag dat het sneeuwde, mooi gezicht! Bij het station in Arnhem stap je uit en loop je naar de remise, daar kun je een kaartje kopen voor de pendelbus (daar kun je dan de volgende ochtend ook weer mee terugrijden naar het station). De bus wordt goed volgeladen en dan rij je naar het Gelredome.

Daar uitstappen en dan even op je entreeticket checken bij welke ingang je moet zijn. Daar moet je meestal een tijdje wachten en vervolgens loop je tussen de hekken door en laat je je kaartje scannen. Je komt dan in een tent, waar je een locker kunt regelen (of die heb je voor de tijd al een ticket voor gekocht, die lever je dan in voor een sleutel). In de locker gooi je je jas en andere spullen die niet mee hoeven (in mijn geval meestal een paraplu) en dan kun je doorlopen naar het volgende deel. Tussen wat hekken door kom je bij de beveiligers die je fouilleren. Daarna loop je een stukje buiten richting de trappen die omhoog gaan. Ook hier staan soms nog beveiligers met drugshonden. Trap omhoog en naar binnen. Dat wachten voor het fouilleren (open tentdoek) en dat stuk buiten lopen is altijd bar koud, dus de afgelopen jaren maar een dikke trui aangehouden, die ik binnen dan maar ombindt. Je kon bij de tent altijd fiches kopen, maar binnen natuurlijk ook. En daar staan altijd lange rijen. De laatste jaren heb je de gelredome-pas waar je saldo op kunt zetten, dus als je dat van tevoren doet, scheelt je dat weer wachttijd.

Je komt boven op de tribune binnen, meestal ben ik behoorlijk vroeg en is het nog niet heel druk. Tenminste, dat was “vroeger” zo, nu is het meestal al flink gevuld met mensen. Eerst een smirnov-ice kopen en met je drankje richting het podium lopen. De boel is dan afgeschermd, pas bij de start van de show wordt duidelijk wat voor installatie er nu weer gebouwd is. 

Je bent verzekerd van een prima licht-show, bij sommige elementen vuur wat omhoog spuwt, vuurwerk, prima live-sets. Een enthousiast internationaal publiek. Spanje, Italië, ze komen overal vandaan. Mocht je net als ik op je 18e dansles gehad hebben en bang zijn dat je “moves” wat roestig zijn, je kunt gewoon mee-hoppen op de beats, de muziek werkt altijd aanstekelijk. Omdat ik mijn fitbit om heb kan ik zien dat zo’n “avondje Qlimax” een geweldige work-out is, zo rond de 40 kilometer “gelopen”. En elk rondje is weer anders 😀

Sowieso is het prima om zo nu en dan wat heen en weer te lopen, aan de zijkanten staan de bars waar je wat drinken kunt kopen. Genoeg mooie vrouwen die er rond lopen, het spijtige is alleen dat ze daar altijd met hun vriend zijn, dus die single hard-style liefhebster die een prima match met mij heeft ben ik niet tegengekomen. Waarschijnlijk stond die ergens anders in de zaal tussen de 27.000 (!!!) bezoekers. Heb je even een dip, dan loop je de tribune weer op en kun je boven bij de rondgang wat eten kopen, even naar de wc gaan, merchandise kopen of tegen de muur “aanhangen”. En er zijn ook plekken op de tribune waar je kunt zitten om even te “knikkebollen”. Want het feest begint ergens rond 21.00 uur en de eindzin “this. was. Qlimax.” wordt de volgende ochtend om 7.00 uur uitgesproken. Waarna je dan richting de uitgang loopt, je met je ogen knippert omdat het ineens volledig licht is en je knispert en knappert omdat iedereen over de lege plastic glazen loopt die op de grond gegooid zijn.

De trappen weer af, naar je locker. Jas aan, nog een flyer in je handen gedrukt krijgen en dan weer richting de pendelbussen lopen. Daar is het meestal druk (iedereen wil weer naar de trein), dus soms wel ietsje eerder weggelopen om de grootste drukte voor te zijn. Laatste jaren niet meer, want dit feest gaan we “helemaal meemaken!”. Naar het station, daar nog even een cappuccino in papieren beker scoren en dan naar de trein. Meestal kon ik dan redelijk snel instappen. Zitten natuurlijk meer Qlimax-gangers in de trein, die dan op hun mobieltjes nog sets van Qlimax die ze die avond opgenomen hebben luid afspelen. Zo gaat het feest nog even door. In Zwolle weer overstappen. Daar zit meestal wat tijd tussen, dus dan kun je nog even bij een kiosk nog een cappuccino kopen en een saucijzenbroodje of gevulde koek en sta je te trillen van de kou op het perron, hopelijk komt de trein gauw. Als je daar instapt goed opletten in welke coupé je stapt, het ene deel gaat naar Leeuwarden, maar het andere deel naar Groningen.

Zo zit je dan als één van de weinige feestgangers nog in de trein, aangekomen op Leeuwarden Centraal is het tijd om echt naar huis te gaan. Zo heb ik een keer gehad dat er geen taxi’s stonden en ik geen zin had om te bellen en wachten. Dus toen ben ik maar begonnen te lopen, via de Hollanderwijk naar de Schrans, Goutum en zo naar huis. Nog even 8 kilometer na een avondje stampen, omdat het kan! In 2017 was het makkelijker, in de auto gestapt die in de parkeergarage stond en naar huis. Vaste traditie dan zo’n beetje om met moeders nog een bakje koffie te drinken en daarna onder de wol te gaan. Ik val dan meteen in slaap en wordt rond 18.00 uur wakker. Zo’n zondag na Qlimax is dan een beetje een verloren dag.

En zo is het cirkeltje weer rond. Dit jaar is te vergelijken met die zondag. Laten we hopen dat we volgend jaar een vaccin hebben, de corona onder controle gebracht kan worden en we weer allemaal in real life naar concerten, theater-voorstellingen en andere activiteiten kunnen gaan. Want hoewel je in bovenstaand verhaal hebt kunnen zien dat ik dit als “einzelgänger” beleef, in mijn uppie die kant op, rondspringen en weer naar huis afreis, naast de muziek en drankjes is natuurlijk ook het contact met mensen om je heen een onmisbare factor in een mensenleven. Iemand die vraagt hoe oud je bent (ok, ik begin bij het oudere publiek te horen), iemand uit Alkmaar die een praatje met je aanknoopt, de mensen die om je heen staan in de zaal. Ik mis het. En misschien is dat wel een goede les van dit jaar, iets wat je als “gewoon” beschouwt, “even” naar een concert gaan, “even” met 27.000 mensen genieten van muziek, waar (bijna) nooit gesodemieter is, blijkt nu even niet zo gewoon te zijn. Hopelijk wordt het dat wel weer!