Op 13 juni komt Bon Jovi met de This House is not for Sale tour in het Goffertpark in Nijmegen. Mooi op een donderdag, mijn vrije middag, dus een kaartje geboekt. Las ergens in de krant dat de laatste keer dat Bon Jovi een concert gaf in Nederland, dit 10 jaar geleden was. Het programma is dat je om 16.00 uur naar binnen kunt, om 17.30 uur speelt Navarone tot 18.30 uur, vervolgens pauze, daarna Kensington van 19.00 tot 20.00 uur. Pauze tot 20.30 uur, hierna het optreden van Bon Jovi tot 23.00 uur.

De nummers van Bon Jovi heb ik vroeger vaak genoeg op mijn walkman gehad, Livin’ on a Prayer, Bed of Roses, Bad Medicine, dus ik heb er zin in!

Donderdag thuis eten, daarna in de auto op pad. Ik zou rond 13.30 uur rijden, dat wordt 14.00 uur. In het begin rijdt het goed door, maar in de buurt van Arnhem stopt het op. Matrixborden die je naar 90 – 70 – 50 km per uur terugbrengen. Op sommige stukken helemaal even stilstaan, en dan stapvoets weer verder. Verraderlijk dat je op sommige punten weer flink gas kunt geven, maar dan weer in een opstopping kunt belanden, dus alert blijven. Bij het “eilandje” waar ik altijd mijn auto parkeer is nog ruimte (ik was al bang dat alles vol zou staan), dus rond 17.00 uur zet ik de auto hier neer. Het regent, maar als ik uit de auto stap na even wachten is het alweer droog.

In grote groepen lopen we naar het Goffertpark. Voordeel is wel dat je nu meteen kunt doorlopen. Fiches kopen, het zonnetje komt erbij, dus de jas kan omgebonden worden. Biertje erbij, het voelt als vakantie. Navarone speelt een aantal sets, ze komen uit de regio Nijmegen. De zanger wilde op jonge leeftijd al Bon Jovi zien en heeft dat als 8-jarig jochie ook gedaan. Lekkere riedeltjes in de muziek, maar niet een band waarvoor ik speciaal naar Nijmegen zou rijden. Een stukje pauze en dan komt Kensington op.

Het begint nu weer te regenen, dus de poncho om. Kom ik er ook achter dat er geen mouwen aan zitten, dus de mouwen van mijn spijkerjack worden behoorlijk nat… Goed dat ik de booties aangedaan heb, want het begint op sommige plekken modderig te worden én ik hou droge voeten. Kensington is top! Ze spelen hun nieuwe nummer “Bats”, ook weer een stevig/lekker stukje rock! En natuurlijk Sorry, Streets, War, Bridges. Afsluiter is St. Helena. Gelukkig wordt het weer droog en kan de poncho weer in het rugzakje.

Als ik een alcoholvrij biertje koop meen ik een bekend gezicht te zien, Welmoed die ook uit Wergea komt. Dus nog even een rondje omgelopen en ja hoor, tussen al die duizenden mensen toch nog even een groep Wergeasters gespot/begroet! Ik loop weer naar voren om wat dichter bij het podium in de buurt te staan. Niet te dichtbij, want er komt een behoorlijke bak herrie uit de boxen.

Rond 20.30 uur begint Bon Jovi, beginnend met This House is not for Sale. “Nieuwer” werk wordt regelmatig afgewisseld met golden-oldies. Dus You give love a bad name, It’s my life, Keep the faith, I’ll sleep when I’m dead, Have a nice day, Raise your hands, Bad Medicine (dat was zeker een mee-zinger!). Ook een nummer uit 1983, Runaway. Tussentijds nog een sanitaire stop, zelfs bij de urinoirs van de heren is het druk. Als ik terug loop en in de rij sta om nog wat muntjes te kopen speelt Bon Jovi “Wanted dead or alive”. Schijnbaar sta ik zachtjes mee te zingen, want een jongedame die langs loopt durft het aan om dit samen met me mee te bléren 🙂

Tussendoor schuift er weer een wolk met regen over, dus de poncho kan weer aan. Rond 22.15 uur gaat de band van het toneel af. En ze komen een tijdje later weer terug, waarbij we nog Always en Livin’ on a Prayer te horen krijgen. Daarmee is de show rond 22.40 uur afgelopen. Wat eerder dan in de aankondiging en op zich ook wel goed, want er schuift een flink regengebied richting Nijmegen, met mogelijk onweer. In de massa loop ik terug naar de auto, schoenen omwisselen, poncho in de rugzak in de kofferbak, jas en pet op de achterbank en in t-shirtje (met de kachel aan) weer naar huis. Het rijdt goed door, dus iets na 1 uur middernacht ben ik weer thuis.

Complimenten voor de organisatie. Prima artiesten en ook de rest (voldoende toiletten, drankjes- en snackmogelijkheden). Halverwege het concert begin ik toch wat af te koelen, naast patat en pizza kun je ook loempia’s krijgen. Die koop ik (2 stuks met saus). Zijn flink warm. Als ik daarna mee zing met een nummer komen de rookwolkjes uit mijn mond en ben ik weer op temperatuur. Top!

Een mooi concert. De oude classics weer gehoord en me prima vermaakt. Maar dan de hamvraag, zou de band weer optreden in Nederland, zou je er dan nog een keer heen gaan? Dan is het antwoord: nee. Want in mijn gedachten hoor ik de John Bon Jovi van jaren geleden. Met het scherpe randje naar boven in zijn stem. Als je ouder wordt kun je dat kwijt raken. En zoals ik het gehoord heb was hij dat in ieder geval deze avond kwijt. En volgens mij moet hij ook echt moeite doen bij het zingen, omdat hij zelf natuurlijk nog wel er probeert uit te halen wat erin zou moeten zitten. Respect voor deze ras-artiest en band, het was een zeer geslaagd éénmalig concertbezoek!

Als je een indruk wilt krijgen waar ik het over heb, bekijk dan maar even deze opname van Hans Tenk: https://twitter.com/HansTenk/status/1139269358738214912

Elton John is bezig met zijn afscheidstournee, hierna gaat hij (waarschijnlijk) niet meer de wereld over om op te treden. Wil ik hem dus een keer in Nederland zien optreden, dan moet ik nu een kaartje kopen. Want Elton is een stuk nostalgie. Met alle informatie en kennis die ik opsla gaat er wel eens wat archiefmateriaal uit het verleden uit mijn geheugen verloren. Maar als het betrekking heeft op muziek dan blijft het wel redelijk hangen. Zo heeft Michael Jackson ervoor gezorgd dat ik met Beat It en Billy Jean voor de tv stond mee te dansen en herinner ik me de clip van “Nikita” van Elton John. En natuurlijk “candle in the wind” bij het overlijden van Lady Di.

Ik was aan de late kant, normale kaartjes waren uitverkocht, dus dan een vip-ticket voor 15 mei. Op 14 mei krijg ik een mail van de organisatie, omdat er een band-lid ziek is wordt het concert verschoven naar 17 juni. Die avond zit ik echter in Carré met een gewonnen kaartje voor het concert van de 3 baritons. Via Ticketmaster mijn kaartje teruggestuurd en mijn geld terug ontvangen, zodat een andere fan die avond er wel bij kan zijn. Het andere concert staat gepland op 8 juni. Via Ticketmaster lijken er nog plaatsen te zijn (staat niet dat het uitverkocht is), maar na veel pogingen is mijn enige conclusie dat dit concert wel degelijk uitverkocht is. Via Ticketswap is ook niets beschikbaar, maar bij ViaGogo kan ik nog wel voor een redelijke prijs een kaartje overnemen. Bij Ticketswap nog wel een parkeerkaartje geboekt, dus ik ben er klaar voor! En 8 juni is ook nog eens op een zaterdag, dus ik kan alles rustig aan doen.

Op 8 juni in de auto naar Amsterdam. Iets na 15.15 uur rijd ik weg, voor de verandering niet door de polder, maar via de Afsluitdijk, want ik wil eigenlijk eerst bij Carré langs rijden. Harde wind, regenachtig in Friesland, maar in Amsterdam wordt het weer steeds mooier. De TomTom laat me een rondje rijden en hier zou Carré dan moeten zijn (dat gaat niet goed, dus dat moet ik nog maar even later uitzoeken). Daarna naar P2, waar het zonnetje schijnt, ik de auto neer zet en via de brug naar de andere kant ga. Ik moet eigenlijk eerst wat water kwijt, dus loop rechtstreeks naar café Baco. Trappen op, hier zijn toiletten. Ik blijft altijd wat bij de ingang hangen, omdat ik nu doorloop zie ik een doorgeefluik voor het warme eten wat je hier ook kunt regelen (een lekkere schnitzel e.d.), misschien iets voor een volgende keer. Nadat mijn blaas weer leeg is neem ik eerst maar even een biertje. Buiten even bij de sta-tafel staan en mensen kijken. Na 15 minuten gooi ik mijn lege plastic glas in de prullenbak en loop door naar de FEBO-kiosk voor een dubbele cheeseburger. Smaakt hier altijd prima én hier staat prima personeel, pratend in mooi plat Amsterdams. Ze zijn de boel aan het verbouwen, dus het is nu een “mobiele FEBO”, maar de cheeseburger smaakt nog prima. Lekker in het zonnetje opgegeten, ondertussen kan ik op de display mooi het programma van de AFAS Music Hall zien. Als ik mijn burger op heb loop ik terug naar Baco voor het volgende biertje, vervolgens buiten het zonnetje opzoeken, rustig opdrinken en “mensen kijken”. Mooi om te zien wat een verscheidenheid aan mensen dit concert bezoekt. Zo heb je een groep mensen die allemaal vreemde brillen ophebben (handelsmerk van Elton John) en ook iemand in een bloemetjespak en blauw haar. Voor de rest net als ik redelijk “normale mensen”. Om 18.30 uur gaan de deuren open, om 19.30 uur start de show. Om 19.00 uur ga ik naar binnen, niet fouilleren dit keer, jas en pet in een locker, muntjes kopen, door naar de 1e verdieping, hier nog even een sanitaire break (want het concert heeft geen pauze). Daarna met de roltrap naar de 2e verdieping, daar een Radler kopen en door naar mijn zitplaats. 

Ik zit in vak 213, 3e rij, redelijk in het midden. Je kijkt vanaf de zijkant naar het podium, prima plek. Bij andere band is de zaal vaak sta-plaatsen, ditmaal zijn er allemaal stoelen neergezet. Iets na 19.35 uur komt Elton op. Hij laat weten dat hij net gearriveerd is (ik las op teletekst al iets over vliegtuigen bij Schiphol die vertraagd waren door de harde wind). We beginnen met Bennie en de Jets. Daar zit een stukje in dat Elton gaat staan, met één hand op de piano kan spelen en met de andere het publiek aanspoort. En dat doet het publiek ook! 

Op het podium staan 2 gitaristen, op het podium erachter een toetsenist, een slagwerker (oude man, maar wel een topper. witte handschoentjes aan, echte gentleman) en daarnaast nog iemand op slagwerk (bongo’s e.d.). Een verdieping hoger op het podium staat een kale oude man, type hitman en dat is ook een mooi figuur. En ook een prima muzikant! Speelt daar op klokkenspel, bekkens.

Elton meldt nog even dat één van de gitaristen een invaller is, de originele gitarist is uitgevallen met nek- en rugklachten (dat zal de reden zijn dat het optreden in mei niet door ging). Deze vervanger is ook een voormalig lid van de band (volgens mij), maar top, dat je dan in zo’n korte periode de muziek weer onder de knie hebt (en ook geweldige solo’s speelt). En ook voor Elton gaat de tijd veel te snel. Hij speelt een nummer ergens uit de 70-er jaren en zegt daarbij “it feels like I made this song 5 minutes ago”.

Hoewel Crockodile Rock en Nikita niet voorbij komen, wel veel werk uit het verleden. I’m still standing, Rocketman, Don’t let the sun go down on me (waarbij je in gedachten de versie hoort die gezongen wordt door George Michael en dan het stukje erin “ladies and gentlemen, mister Elton John!”). 

Elton is prima bij stem, speelt virtuoos op de piano, dus als hij met de band buigt naar het publiek om 22.00 uur, dan staat iedereen. Wat een optreden. 73 jaar en “even” 2 en een half uur opgetreden. Maar het voelt nog te kort. Als het optreden 4 uur zou duren zouden we dat met zijn allen toejuichen. Na een kort break komt Elton weer terug en worden er nog 3 nummers gebracht, rond 22.15 uur gaat hij in het bakje naar het bovenste deel van het podium waar hij door een blauwe deur gaat en zien we daarna op het grote scherm het iconische beeld van Elton die op het gele, gouden pad wegloopt. Is het een verwijzing naar het pad uit “the wizard of Oz”?

De Ziggo Dome zit vol. Bij Baco had ik al Engelsen gehoord. Links naast mij op de tribune zitten twee Duitsers. En bij het verlaten van de tribune hoor ik nog meer Engelsen, het type concert waar mensen bij willen zijn en dan maar even over de grens gehopt wordt als daar nog wel kaarten te krijgen zijn. Na een laatste sanitaire stop nog even een Radler opgedronken, jas en pet weer opgehaald en terug naar de auto gelopen. Misschien dat er meer mensen met de trein gekomen zijn (of in het Jaz-hotel blijven overnachten) want hier staan niet heel veel auto’s geparkeerd. Geen file op het parkeerterrein dus, iets na middernacht ben ik weer thuis. 

Wat een top-dag. Wat een top-avond. 

Ook de recensent van het Algemeen Dagblad is lyrisch: link

Foto’s staan hier: album.

En nog een korte Youtube-playlist.