Op 13 april trad Yamato (een groep Japanse drummers) op in de Lawei in Drachten. Hoewel ik net thuis was uit het ziekenhuis ben ik toen niet gegaan, met een verse wond was het niet echt optimaal om dan te gaan rijden, stukje te moeten lopen. Kans verkeken, dacht ik. Tot mijn moeder ze via Uitzending Gemist nog even terug zag, ik op de site keek (www.yamatodrummers.com) en ik daar zag dat ze zouden gaan optreden in het Posthuis Theater in Heerenveen! Waren nog een paar plekjes vrij, dus een kaartje gekocht!

Ik was nog niet eerder in het Posthuis Theater geweest, dus niet al te laat die kant opgereden. In de buurt parkeren lukte niet, maar dat is niet zo erg, want omdat ik met collega’s van service een tijdje geleden uit eten ben geweest, wist ik dat er een parkeergarage in de buurt zat. Genoeg plekken vrij en vlakbij het theater. Bij de entree mijn jas opgehangen, kaartje laten scannen en vervolgens een cappuccino genomen. Het is bij de entree (en hier bij de bar) wat krap, maar wel smûk!

Nadat ik mijn drinken op heb loop ik door, vervolgens via de trappen naar het balkon. Ik zit daar niet vooraan, maar op de tweede rij. Met mijn knieën tegen de stoelen voor me. Gelukkig hebben de dames voor me hier geen last van. De lichten gaan uit, de aankondiging klinkt en we gaan los. Zes mannen, twee vrouwen. Met afwisselend slagwerk. Joekels van trommen, pauken, maar ook draagbare trommen en een soort bloempotten met strakgespannen vellen waardoor je een hoog, Schotse drums-achtig geluid krijgt.

Het eerste deel duurt een uur, daarna is het pauze. We kunnen hier een kamer in, daar staat drinken voor ons klaar. Daarna gaan we door met de show. Zo krijgen we dat er 4 met de rug naar ons toe zitten, tussen hun benen ze de joekels van trommen hebben en daar met grote stokken op slaan. Dan weer helemaal naar achteren strekken. Wat een kracht heb je daarvoor nodig. Is ook wel te zien, want de mannen zijn behoorlijk gespierd. De verschillende nummers wisselen elkaar af. Zo ook een soort battle waarbij 2 het tegen 2 anderen opnemen, steeds grotere trommen en dan met een flink tempo alle trommels bespelen.Na het deel met de grote trommen (wat behoorlijk vermoeiend is voor de slagwerkers) krijgen we tussendoor een ander soort slagwerk. Minimale bekkentjes, waarbij gedaan wordt alsof ze een balletje hiermee overgooien. Mooie effecten. Ook slow-motion-achtige taferelen. En interactie met het publiek. 1 van de drummers slaat op een trommetje, wij mogen dan daarna hetzelfde na-klappen. 

Na het “eind”-applaus volgen er nog een paar toegiften en lijkt de ene drummer bijna geen afscheid van ons te kunnen nemen. Een zeer geslaagde avond!

Op de agenda kun je zien dat ze nu nog in de Nederland-tour zitten, mocht je slagwerk-liefhebber zijn, dan raad ik je aan om een voorstelling te bezoeken!