De “drummers van Japan” van Yamato heb ik al 2x gezien, in 2019 en in 2022. De allereerste keer zat ik op het balkon, dat was redelijk krap (ik zat volgens mij met mijn knieën tegen de stoelen voor mij). Dus in 2022 had ik een plaatsje in de zaal: rij 1! Dan zit je ook echt bovenop het podium, het klinkt niet zo slim (is het niet heel luid dan), maar dat valt allemaal wel wat mee. Ik vond het zo’n beetje “de beste plek die je maar kunt hebben”. Dus ook dit jaar weer een zitplaats op de 1e rij.

Ik ben ruim op tijd in Heerenveen, dus voordat ik naar het Posthuis Theater loop doe ik eerst nog even een drankje op het terras van café It Houtsje, nog net een plekje in de zon.

In het theater zitten er ook nog 2 bekenden van mij in de zaal, op rij 2 Albert Elting en zijn vader, voormalig materiaalman en voormalig mede-slagwerker bij de drumband van Wergea.

Op het toneel staan (als ik het goed geteld heb) 3 dames en 5 heren die ons een avondje slagwerk laten horen. En ook (de dames) tokkelen met een soort ijskrabber op een 3-snarig soort gitaar wat een karakteristiek Japans geluid geeft.

Als je op de eerste rij zit, zie je ook dat er “echt gewerkt” wordt. Want we hebben het hier niet over normale drumstokjes, het zijn grote trommels, grote vellen en dus ook een soort knuppels waarmee geslagen wordt. En dat vraagt energie. 1 van de band doet even een praatje, heeft ook nog wat Nederlandse tekst op papier staan en als hij dat doet kan ik zien dat het zweet van zijn hoofd loopt. Ze hebben van die dunne jasjes aan, ook zijn borstkas glimt van het zweet, volgens mij val je met zo’n optreden zo een paar kilo’s af.

Tussendoor hebben we nog een pauze (die pauze is niet voor ons, maar voor de slagwerkers om weer op adem te komen) en na de pauze krijgen we nog een aantal slagwerknummers te horen. Als je voor de derde keer komt, dan is het een voorstelling met een andere naam, maar zie je natuurlijk wel bekende acts. De kleine bekkentjes waarmee gedaan wordt alsof ze een soort balletje naar elkaar overgooien. En ook heel snel na elkaar doorgeven. En na het slot-applaus waarbij de grappigste van het stel nog een stukje slagwerk doet, roept “hey, hey, hey, hey” en wij dat moeten herhalen en mee klappen.

Een prachtige voorstelling. Maar zoals uit mijn laatste alinea blijkt, voorlopig voor mij voldoende. Maar mocht jij ze nog nooit gezien hebben of ze nog eens willen zien, hou dan hun website in de gaten, zoals je ziet komen ze regelmatig in Nederland optreden!

Foto-album: link.

Youtube-playlist: link.