Peter Heerschop, degene waar je altijd om kon lachen bij Kopspijkers. En Viggo Waas (en Joep?) deden ook met die sketches mee, dus op die manier ben ik volgens mij NUHR tegengekomen en heb daar meerdere voorstellingen van bezocht, in 2011: het werkt wel, in 2014: back to basic en vorig jaar draai het eens om. Het leek er toen een beetje op dat dat de laatste show zou zijn, wat erg jammer zou zijn, want de mannen hebben nog steeds de chemie om de show perfect uit te laten komen. 

Maarr… ze zijn er weer/nog. Gelukkig. Dus deze avond met een goed zin naar de Harmonie, dit wordt weer een prima avond. De voorstelling begint om 20.15 uur, om 19.15 uur rij ik die kant op. Omdat op het Wilhelminaplein de voorstelling “Waterlicht” van Daan Roosegaarde is, zal dat de reden zijn dat de parkeergarage volloopt. Zijn er eerst nog 33 plaatsen vrij, een stuk verder wordt 28 vrije plaatsen getoond. Die gok ga ik niet nemen, dat ik tig minuten daar in een file ga staan, dus doorrijden naar de parkeergarage op het Hoeksterend. Daar is nog voldoende ruimte. Met flinke pas via de Voorstreek naar het Wilhelminaplein/Zaailand. Daar wordt met lasers en rookmachines de indruk gewekt dat je “onder water” loopt. Knap gedaan. Ziet alles er behoorlijk “blauw” uit, als je een foto maakt zie je nog wel wat rode/roze elementen in de kleuren terugkomen, zie ook het linkje onderaan deze post.

Door naar de Harmonie. Ook hier is het volle bak. De deuren naar de Aegon-zaal staan al open, dus meteen maar doorlopen naar mijn plaats, richting midden op de 2e rij. In de tijd dat ik na mijn studie eerst bij UPC aan de slag ging als “SDD-medewerker” kwamen we als “jonge gasten” eerst bij het team van Willem. Ook Willem zit in het publiek, toevalligerwijze op rij 3 en spot me als hij naar zijn plaats loopt. Wat een toeval tussen die honderden mensen!

De voorstelling begint met Joep, Viggo en Peter voor het gordijn waar ze het akoestische nummer “tegen de kernbom” ten gehore brengen. Een nummer waar ze mee optraden aan het begin van hun zegetochten in de theaters. Deze avond komen nog veel meer liedjes voorbij waaronder “hoe een koe een haas vangt” en ook het geweldige absurdistische “de maagd van Orleans”.

Deze voorstelling is “the best of” van de afgelopen 30 jaar. Zo zie ik dus bekende fragmenten terug waaronder uit Draai het eens om het fragment waarin de spontane leukemie van Eddie voorbijkomt, de anderen hebben toen een auto voor hem gekocht, alles betaald maar willen daar “niet voor bedankt worden”. Dan komt Joep met het verhaal over een bruiloft, die niet doorging en ze dus eigenlijk het cadeau terug zouden moeten krijgen. Eddie is het daar volledig mee eens. De mannen draaien zich om, want eigenlijk heeft Eddie zich ook niet aan zijn “afspraak” gehouden…

Uit Back to Basic het fragment met de 2 echtparen in het Japans restaurant. Viggo met zijn stopzinnetje “hou toch eens op!…”, het verhaal over de ontmoeting met de olifant in het Krüger-park door Peter volledig door elkaar gehaspeld wordt, je weet wat er komt, maar het blijft leuk.

Ook een aantal fragmenten die ik niet kende. Op het podium heb je een ondergrond van de lijnen zoals die in de gymzaal staan. Achterin staan 3 hele grote pilaren met daarin lockers. Op het podium zelf zijn houten stoelen / pallets die naar wens in of op elkaar gezet kunnen worden. Zo is er een kort fragment van Peter bovenop de lockers waarbij hij steeds meer letters kwijt raakt en zo een toespraak moet houden. Ik doe het hem niet na. Er is een sketch van de “ADHD-ers”. Een andere scene is die van het restaurant waarbij voor de ingang je wordt gescand op metalen. Joep en Peter mogen naar binnen, bij Viggo blijft het apparaat piepen waarbij hij uiteindelijk “met de billen bloot moet”. Ook zijn er ontroerende scenes, zoals die waarbij Peter de vrouw (Joep versiert) en we via korte fragmenten door het leven heen vliegen. “ik ben zwanger” – “de mooiste dag van mijn leven”, “ik ben zwanger” – “de mooiste dag van mijn leven”, “ik ben zwanger” – “zucht… de mooiste dag van mijn leven”. Ze gaan uit elkaar. De één wil de ander terug. Ze zijn beide oud. De ene wordt dement. “wie bent u meneer”, “je hebt nog steeds mooie ogen” – “gekkie”. 

Ook de scene waarbij de vrouw werkelijk het bloed onder je nagels vandaan haalt, “die afspraak is de 22e” – “nee, die is de 22e”. “ik zei de 22e” – “nee, je zei de 27e”. “ik ga vanavond op stap met viggo en joep” – “wij zouden vanavond een gezellige avond hebben”. “dat is al 2 weken afsproken” – “staat het op de keuken-kalender?”. “zucht, nee, het staat niet op alle kalenders…”.

Zoals al verwacht een geweldige voorstelling. Aan het eind speelt Eddie nog een liedje voor de andere NUHR-leden, vervolgens krijgen we als afsluiting “wachten op Godot”. Ik zie hier dat dit één van de laatste fragmenten was die ook in Draai het eens om gespeeld werd. Je kunt het terugzien in onderstaand fragment. Mocht deze niet op de juiste plaats starten, even doorscrollen naar 1:17:45

Foto’s van Waterlicht van Daan Roosegaarde: album

Foto’s van NUHR – 30 jaar NUHR: album