In 2020 heb ik Niet Schieten voor het eerst gezien in de Lawei, met de voorstelling “25 jaar Lust en Leed”: link. Geweldige voorstelling, dus toen ik zag dat ze met een nieuwe voorstelling in de Lawei zouden spelen: meteen een kaartje geboekt! De zaal zit deze avond niet helemaal vol, er hadden volgens mij nog wel wat mensen op het balkon kunnen zitten, dus als je dit leest en van grappig theater houdt: volgende keer ook even een kaartje boeken, want ook deze avond was het weer hilarisch! De volgende keer ben ik er zeker weer bij!

Er valt wat natte sneeuw, dus ik rij rond 19.00 uur naar Drachten, zet de auto in de parkeergarage en neem bij Hopper eerst een biertje. Planning voor de komende weken uitwerken en daarna rustig naar de zaal. Op de eerste rij, stoel 14, exact in het midden. We zien op een groot scherm aan de achterkant van het podium de aarde gezien vanuit de ruimte en die draait zijn rondjes. Wat oudere mensen aan mijn rechterkant, op de rij achter ons wat jeugd, aan mijn linkerkant komen twee gezellig giebelende dames zitten, dus het wordt een feestje deze avond! We zoomen steeds meer in op de aarde en komen uit bij een Waddeneiland. Ik dacht dat het Ameland was, maar dat ligt noordelijker: het is Terschelling!

Na de corona-periode zonder optredens gaan de mannen met hun verdiende geld (en veel daarvan in VVV-bonnen uitgekeerd) naar een huisje op het eiland. De twee eigenaren, Sjoerd en Tsjibbe spreken “Skielgs”, Fries met een extra accent, dus nog slechter te verstaan. De mannen maken boodschappenlijstjes (ik drink geen koffie, zet maar op de reservelijst). Daarna gaan ze op de boot naar het eiland, daarbij wordt weer slim gebruik gemaakt van het grote scherm op de achtergrond. Ook voor het huisje zelf. En voor de Groene Weide, waar Hessel en Tess altijd optraden. De boel loopt daar flink uit de hand, 2 van het stel vertrekken weer naar het huisje, omdat ze denken dat nummer 1 al naar huis gegaan is, maar dat blijkt later niet het geval te zijn.

Een absurde scene over de ene “lange persoon” van het stel en of “hij daar even wat aan wil doen, want door jou lijken we altijd zo klein”. Interactie met het publiek: hoe groot ben jij dan. Reactie: “2 meter…”.

Voor vertrek bellen naar de eigenaren van het huisje met de vraag hoe ver het lopen is en dus als ze op het eiland zijn en één van de mannen de vraagt stelt: “zou er wel een grote koekenpan zijn” uit het publiek de suggestie komt “even bellen!”.

Één van de mannen die wel naar huis wil, met een smoesje over ouders/schoonouders komt en dat ze nog ergens naartoe moeten, naar ehm…, ehm…, “naar Ikea! (tip uit de zaal)”.

De uitleg over hoe het in de Groene Weide gegaan is, hoe één per ongeluk tegen de knop van het karaoke-apparaat aan komt en vervolgens luid “Proud Mary” uit de speakers komt (wij brullen mee), ook Sweet Caroline en een nummer van Abba.

En zo worden er allemaal leuke scenes gespeeld. Een voorstelling zonder pauze en als het afgelopen is en de mannen van het podium verdwenen zijn zien we nog de foto’s van het echte bezoek aan het eiland. En ook nog een groepsfoto met Hessel.

Topavond gehad, tot de volgende keer!

In het noorden komen ze niet meer, maar mocht je deze voorstelling nog willen zien, hier de speellijst: link.