Bij het doorbladeren van de theatergidsen kwam ik Najib met deze voorstelling tegen. De eerste (en tot nu toe laatste) keer dat ik hem gezien heb was in 2012 in de Harmonie (link). Najib is een topper, de Spaanse buurman die de huur moet betalen (iek moet die hoer betalen), de onverstaanbare Spaanse piloot in het toestel van Iberia en natuurlijk de broodjesman. Misschien is Ali B dé  “knuffel-Marokkaan”, maar Najib is een goeie tweede.

Op 14 februari in de auto naar Sneek. Het is donderdag, dus koopavond, het parkeerterrein vlakbij het theater is vol, dus even verderop parkeren. Ik wil nog even een paar kaarten kopen, dus eerst nog even bij de winkels lang. Prachtig grote V.d. Velde boekhandel! Kaarten in de auto gelegd, daarna teruggelopen naar Theater Sneek. Ik heb mijn kilometers vandaag wel weer gehaald. Jas inleveren bij de garderobe, sanitaire stop (de voorstelling duurt anderhalf uur zonder pauze) en na 20.00 uur richting de zaal. Op de vierde rij, dus een mooi stukje voetruimte. De zaal en de balkons zitten vol. 

Op het podium hangt een stuk muur met de lift van de flat in Krommenie waar Najib vroeger gewoond heeft. Zijn maatje Mo, Spaanse buurman (en buurvrouw), de Indische bovenbuurman die dement aan het worden is. Die liftmuur is van “stroken”, dus er worden opengaande deuren op geprojecteerd, er staat iemand in de lift, stapt eruit en vervolgens stap Najib zo naar voren. Goed bedacht! Verder een stoel, tafel, waterflesjes, en een apparaat waarvan hij de naam genoemd heeft (maar die ik nu kwijt ben) en een sampler waar hij korte liedjes mee samen stelt. Zo ook met de sample “bûter, brea en griene tsiis”! 

We krijgen fragmenten uit de jeugd van Najib, het Lacoste logo (krokodil) wat toen hip was, maar dure kleding was en dus niet door zijn ouders gekocht kon worden. Waarbij zijn moeder op de markt een los logo kocht en erop genaaid heeft, hij het trots iedereen liet zien, maar op het schoolplein iemand zei dat het een salamander was…. Maar ook het recente verhaal, dat Najib vorig jaar 110 / 120 voorstellingen afgezegd heeft. Want de afgelopen 6 jaar was er naast het leven als cabaretier en echtgenoot nog een leven: gokverslaving, alcohol en drugs. En daar moest een einde aan komen. 

Na dit verleden en het nu gaan we nog een beetje door met de toekomst, het zoontje van Najib. Zes jaar oud en zo te horen niet met goede voetbal-genen. Die Fortnite speelt en laat zien dat je daar leuke dansjes kunt doen (maar als Najib weer buiten de deur staat je schietgeluiden hoort en “headshot, headshot!”). Waarbij Najib met het briljante spel “de vluchteling” komt, waarbij je moet ontsnappen uit een oorlogssituatie, je zelf geen wapens hebt, je in een overvolle boot moet, je anderen overboord gooit. Door de geluidseffecten en het echte “controller” in de hand simuleren en doen alsof hij dat spel samen met zijn zoon speelt komt het erg realistisch over. Over hoe hij zit te pushen om zijn zoontje goed te laten voetballen, zijn zoontje de bal wil oppakken met “hoeplala”, maar dat niet mag (hands!), hij op doel wordt gezet, de bal op het doel afgaat en we in slow-motion een “pak de bal” en reactie zoontje “maar dat mag toch niet! (hands)” situatie krijgen. Zijn vrouw zegt dat hij deze keer maar even niet mee moet gaan, Najib als tip geeft aan zijn zoon dat je het “samen” moet doen en zijn zoontje dit erg letterlijk opvat: hij houdt de hele wedstrijd de hand vast van zijn beste vriendje wat ook mee voetbalt en sleurt hem zo het hele veld over. En zijn vrouw heeft dit opgenomen, dus wij zien die aandoenlijke beelden op het toneel geprojecteerd. 

Een heerlijke voorstelling, de anderhalf uur vliegt voorbij, je verveelt je geen moment. Ga zo door Najib!

Nog even de linkjes naar de eerder genoemde fragmenten, vliegen met Iberia en Broodje Shoarma.