Na twee weken vakantie (even bijkomen!) ging ik afgelopen maandag weer aan de slag. En zoals het ook voor mijn vakantie was, meteen weer druk aan de slag, want bij onze afdeling ‘Internet’ is het altijd druk. Aan het begin van de middag werd ons meegedeeld dat het faillissement aangevraagd zou worden omdat we als totaal bedrijf ons hoofd niet meer boven water konden houden.
Aan de ene kant was dit wel te verwachten, de laatste tijd waren collega’s ontslagen waarvan een aantal in mijn ogen (uitermate) capabel waren voor het werk dat ze deden, maar goed, CI is het bedrijf waar ik werk, niet waar ik de baas ben, dus het is niet aan mij om daarover te oordelen (hoewel je natuurlijk wel zelf je gedachten over bepaalde zaken hebt). Ook het verhuizen van de medewerkers naar het centrale gebouw omdat er bijna geen callcenter-agents meer waren en we niet meer het tweede pand hoefden te huren was een teken aan de wand.
Aan de andere kant kwam het als een donderslag bij heldere hemel, mijn collega’s en ik (tenminste, de mensen die geen papa-dag of iets dergelijks hebben 🙂 ) draaien de volle 40 uur per week. Sommigen maken zelfs meer uren en ook ik bezondig me er wel eens aan om in de avonduren/weekenden nog wat te doen, gewoon omdat we geen half werk willen leveren en iets willen leveren wat niet alleen werkt, maar ook goed werkt. En hoewel de werkdag van 8.30 tot 17.00 uur duurt zijn een aantal ‘vroege vogels’ waaronder ikzelf meestal rond 8.00 uur al binnen (heb je niet zoveel last van de spits!), dus dan ben je meestal om 8.15 uur al aan de slag of werk je nog wat openstaande punten weg.
Vorig jaar september (rond mijn verjaardag) zijn we met de collega’s een weekend naar Barcelona geweest. Georganiseerd door de personeelsvereniging, maar dankzij de financiële support van Tadek mogelijk gemaakt. Toen ging het nog goed met CI. Nu het zo gelopen is vraag je je soms even af of we dat niet hadden moeten doen, maar dat is natuurlijk niet zo. Met het bedrag wat daarmee bespaard was had je het niet gered en het was echt een geweldige trip. Zoals ‘dit was het nieuws’ altijd eindigt: ‘gelukkig hebben we de foto’s nog…’. En natuurlijk de goede herinneringen.
Woensdag is het faillissement aangevraagd, afgelopen donderdag stond er een artikel in de Leeuwarder Courant. Voor ons op zich een opluchting omdat het nu dan ook echt definitief was en je ook nu aan anderen kon vertellen dat CI helaas omgevallen was. Aan het begin van de week was het nog niet aangevraagd en ga je (natuurlijk) discreet met die informatie om.
Bij het artikel in de Leeuwarder Courant kan ook gereageerd worden, wat door een aantal mensen gedaan is. Reacties van buro Klei en Eigenenwijze doen je goed, waarbij dan nog geprobeerd wordt om ons een hart onder de riem te steken. Helaas zijn er ook mensen die menen dat je ‘op de man’ moet spelen en die dan afzeikreacties gaan plaatsen onder een anonieme naam. Die mensen hebben het niet begrepen, daarvoor moet je op geenstijl.nl zijn. Alsof een eigenaar van een bedrijf met flink wat personeel in zijn handen gaat wrijven omdat het faillissement aangevraagd is. Voor mensen met het hart op de juiste plaats lijkt me dat verschrikkelijk om te moeten doen; Tadek hoort bij die groep mensen.
Vandaag zijn we weer een stap verder, de curator is langs geweest, met hem nog 2 collega’s. Even een praatje gehouden en vervolgens met zijn allen eerst gewoon doorwerken. En dat geeft ook wel een beetje de mentaliteit aan binnen ons bedrijf, een behoorlijke tegenslag, maar voor nu de schouders eronder om te zorgen dat de boel door blijft draaien. We wachten af wat de komende weken ons brengt.
