Nasrdin Dchar, ogenschijnlijk een hele sympathieke gast. Ik ken hem van zijn rol in “Deadline”, één van de geweldige series van de VARA waar ik elke zaterdag voor naar de TV bleef kijken. Op de wikipedia-pagina zie ik dat die serie van 2008 tot 2010 uitgezonden is. Daar komt weer een stokpaardje van mij voorbij: alsof het 2 of 3 jaar geleden was, maar zo lang alweer? En de rest van Nederland kent hem sowieso doordat hij een Gouden Kalf gewonnen heeft.
Het is de eerste keer dat ik een voorstelling in de Koornbeurs bezoek, de voorstelling begint om 20.15 uur, ik ben mooi op tijd binnen, 19.45 uur, ik ben zelfs de eerste! Jas ophangen, kaartje laten zien en plaatsnemen op een kruk in het gezellige Beurscafé. Biertje, planning opstellen voor dit weekend. Ik heb nog even getwijfeld of ik wel zou gaan, Nasrdin stond ook in het rijtje BN-ers wat tegen Zwarte Piet gedemonstreerd heeft, maar goed, iedereen mag zijn eigen mening hebben en iedereen maakt fouten, dat hij in die discussie de verkeerde keuze heeft gemaakt, het zij zo.
Er komen meer mensen binnen en even later komt Nasrdin ook het café binnengelopen, als verkoper van pi-pa-puntzakjes zonnebloempitten. Die zijn gebrand, je moet de huls dus breken om het pitje wat binnenin zit op te eten. Een zakje kost een euro, dus daar heb ik vrijdagavond mooi wat tijd mee om zitten pielen (net als met walnoten die niet open te breken zijn, zijn ook sommige pitten zonder grof geweld niet open te krijgen).
Ik zie dat ik op de eerste rij zit, precies in het midden. Wat een top-plek. Er zouden meer mensen bij kunnen, we zijn met ongeveer 60 mensen, dus Nasrdin vraagt of we allemaal wat dichter bij elkaar willen gaan zitten. Hierna begint de voorstelling. Nasrdin is de enige speler en speelt dus meerdere rollen. Dat is altijd even wennen, net als met de voorstelling van Jan Arendz en Marijke Geertsma duurt het even voordat het “normaal” aanvoelt. Zo is er het dialoog met zijn vader, waarbij hij al het mutsje op heeft (wat zijn vader opheeft) en hem dan nog even extra introduceert als ” mijn vader “. Waarna we applaudisseren. Deze voorstelling gaat over de vader van Nasrdin die als immigrant uit Marokko hier is komen werken. Als gastarbeider. Iemand uit het dorp was in Nederland gaan werken en kwam met spullen voor zijn moeder en vrouw terug, dat wilde zijn vader ook. Dus met de boot naar Malaga, door met de trein om in Limburg uit te komen. Daar had zijn kennis werk voor hem geregeld in de mijnen, maar Allah heeft hem niet op de wereld gezet om vervolgens weer ” onder de grond ” te werken, dus hij gaat met de trein door naar Bergen op Zoom, waar hij met het weinige Nederlands dat hij spreekt mensen aanklampt met de vraag ” chef. bedrijf. “. En zo komt hij uiteindelijk hier aan het werk.
Zijn eerstgeborene is een dochter, die hij pas als hij geld heeft om terug te reizen kan zien, wat dus 3 maanden na de geboorte is. Later komen zijn vrouw en kinderen ook naar Nederland. Tussen de bedrijven door gaat zo nu en dan de telefoon van Nasrdin, een bericht van zijn vrouw die in verwachting is van zijn eerste kind. We gaan van de 20 weken, naar de uiteindelijke bevalling. Een kort intermezzo waarin Nasrdin vraagt of we “bang” zijn in de huidige samenleving. Een aantal mensen steekt hun hand op, ik niet, want hoewel je je af kunt vragen hoe veilig de wereld is met die gek in Noord Korea, aanslagen van IS, Trump die totaal niet geschikt is als president, het allemaal een redelijke ‘ver-van-mijn-bed-show’ is. Ook komt het AZC in Steenbergen ter sprake. Spandoeken tegen ” die buitenlanders ” in de plaats waar ook de ouders van Nasrdin wonen. Het ongemakkelijke feit dat daar ook een vader van een jeugdvriend bij staat die wel altijd goed met de vader van Nasrdin kon opschieten. Die jeugdvriend ziet hij weer terug bij de manifestatie die gehouden wordt voor het initiatief ” ieder 1 “.
Verhalen uit zijn jeugd, een bakje thee (met heel veel suiker) voor de mensen die reageerden, hoe hij spelend als zijn vader Nederlands spreekt en daar Marokkaanse teksten doorheen vervlecht, het klinkt mooi en je verstaat er niets van (dat is juist het leuke) en de conclusie dat je met een groot hart moet leven besluiten de voorstelling. Een groot applaus en ovatie door het aanwezige publiek. Knap dat je dit kunt met het publiek zo vlak op het podium. Na de tijd nog een biertje en daarna naar huis.
Hierbij nog even de trailer:
Foto’s staan hier: album