Bij het doorlopen van de theatergidsen probeer ik zo nu en dan ook een voorstelling te kiezen waarbij ik de artiest niet ken, maar waarbij het onderwerp/de show leuk lijkt. Zo ook deze show van Jay.

We zitten in de grote zaal, de zaal en het balkon is vol. Jay heeft een Nederlandse moeder en een Surinaamse vader. Ik zit naast de mensen van het licht en geluid, links van mij zitten een Surinaamse moeder met haar dochter. We hebben een gevarieerd publiek, want aan het begin van de show heeft Jay al interactie met een jochie op het balkon, die is 11 jaar. Hij checkt nog even de jaartallen (wie is hier van de jaren 40, jaren 50, etc.), er zijn een paar van de jaren 2000 en daarna.

Hij betrekt het publiek bij zijn show, zo is het eerste half uur wat “nieuw materiaal” en Jan Willem die op de eerste rij zit mag aangeven of zaken “over het randje zijn” en eigenlijk niet kunnen. Dat gaat allemaal best wel goed, de grens ligt een beetje bij dat er nu net als in de 40-er jaren wat zaken qua oorlog en fascisme spelen, maar dat het nu niet verder escaleert omdat de gasprijs te hoog is…

Jay is vader geworden, dus de gevolgen daarvan komen ook voorbij (huilend kind in het vliegtuig, ruzie met andere kinderen). Weinig tot geen seks meer met de vrouw. Hoe de huwelijksnacht met de vrouw wat minder romantisch wordt omdat ze flink heeft doorgedronken en daardoor die nacht alleen maar boven de pot hangt (en hij de opmerking maakt: ik had wel wat kokhals-geluiden willen horen, maar dan op een andere manier dan deze..). Ook zijn sarcastische opmerkingen over “verschillende soorten gender” kan ik wel waarderen.

De show is leuk, zo nu en dan wel wat schunnig, met wat inzichten over de evolutie. Hoe onze herseninhoud kleiner wordt, want we doen er minder mee (zijn vader moest flink hoofdrekenen, we gebruiken nu allemaal een rekenmachine), we zitten alleen maar op onze mobiel te kijken. Zo is er een dame uit het publiek die Jay aan het filmen is, daar komt hij even bij in de zaal om te laten zien dat je “het moment” moet beleven, je kunt iemand nu “echt” zien, waarom zou je dan weer “achter een camera” iemand op een beeldscherm bekijken? De heen-en-weer gaande bolletjes, die actie en reactie aangeven. Ook zijn uitspraak over hoe het 400 jaar geleden was geweest, een zaal met vooral “witte mensen” en een “zwarte man” op het podium, grote kans dat het toen was zodat wij konden bieden om deze “slaaf” te kopen, maar dat het inmiddels andersom is, wij betalen hem om hem te zien optreden 😉

Een leuke voorstelling, maar als ik moet kiezen tussen Jay en Roué Verveer, dan kies ik toch voor Roué. En dat komt goed uit, want 12 februari zit ik weer bij een voorstelling van Roué!