Vorig jaar was Leeuwarden Culturele Hoofdstad 2018 en had daarbij “de Reuzen”. Imposant! Dit jaar werd de voorstelling van Forza Bruta als een waardig opvolger genoemd. Bijna dagelijks wel een advertentie in de Leeuwarder Courant. Maar dan zie je de prijs (55 euro) en denk je, ik heb wel eens een voorstelling in het theater gezien die minder kostte. Want de stukjes die ik zag, daarbij vroeg ik me af, wat is het dan eigenlijk voor voorstelling?
Ik zat dus in de modus “deze laat ik aan me voorbij gaan”, maar zag vervolgens op de sociale media berichten voorbij komen van vrienden en kennissen die laaiend enthousiast waren. Dorpsgenote Katinka gaf de doorslag, als ook zij laat weten dat ze nog een keer naar die voorstelling wil gaan, dan moet het wel heel goed zijn! Dus een kaartje geboekt voor de op één na laatste voorstelling (om 22.30 uur was de laatste voorstelling, 19.00 was de voorstelling hiervoor).
Rond 18.15 uur in de auto naar Leeuwarden, de verkeersbegeleiders laten met hun verlichte aanwijzers duidelijk zien waar je de auto neer kunt zetten. Buiten neergezet, via de hal naar de andere hal, hier is de ingang. Kaartje laten zien, jas bij de garderobe ingeleverd, muntjes gekocht en eerst een glas Kornuit. Die smaakt prima. Dan is het ook al bijna 19.00 uur, we kunnen de hal inlopen. Hier draaien 2 dj’s muziek van Bruno Mars en Robin Thicke met Blurred Lines, relaxed sfeertje. Daarna wordt het wat donkerder en komt er een man lopend op een lopende band op een podium. Dit gaat de hal in, beveiligers drijven ons aan de kant zodat met touwen het deel afgezet kan worden en die gast kan gaan rennen. Rent dwars door een kartonnen muur heen. Door een deur in een vaste muur. Heftig! Daarna gaat hij slapen. We krijgen vervolgens een folie-achtige wand die opbolt en waar 2 dames overheen rennen, ze hangen aan touwen. Lijkt het eerst lieflijk, later schreeuwen ze en begint het op een nachtmerrie te lijken. De rennende gast ontwaakt en gaat weer lopen. Later komen er vrienden bij en lopen ze ook nog een hoge trap op (dat is later). Tussendoor draait een DJ luide muziek, heeft een vrachtwagentoeter en een flinke harde ventilator waar ook zo nu en dan wat water doorheen spuit. Stevige beats en werkt behoorlijk opzwepend, gooi die heupen los!
Ook nog dansende gasten en dames op een soort podium, waarbij confetti, kartonnen dozen en piepschuim kapot gaat. Een aantal mensen uit het publiek danst mee. Dan krijgen we nog de zwemsters, van boven daalt een stuk doorzichtig (en stevig/hard) plastic naar beneden waar water overheen gaat en 4 dames zwemmen. Op een bepaald moment is het net alsof er een soort stortbui overheen gaat. Wow.
Voor deze voorstelling geldt “je had er bij moeten zijn!”, want als het afgelopen is (voorstelling duurt een uur) denk je “dit had van mij nog wel wat langer mogen duren”. Voor de artiesten is het een uitermate zware/vermoeiende voorstelling, dus die zullen juist blij zijn dat het afgelopen is.
Ik weet niet of er een verhaal achter deze voorstelling zit, in mijn geval begin je wel zelf associaties te maken. Ik zie die gast als mezelf, lopend, maar ook vaak rennend door het leven, de tijd vliegt voorbij (ik weet nog dat ik 28 jaar werd, maar inmiddels ben ik 42, hoe ben ik hier in godsnaam gekomen?) de muren die je tegen komt en waar je doorheen gaat, de vrienden waar je een deel van de route mee aflegt. De mensen die je tegen komt (ook een cool deel, hij loopt over de lopende band, allemaal mensen lopen de andere kant op, vallen er aan de andere kant weer af en lopen terug en komen nogmaals in beeld) en op een bepaald moment ook weer kwijt raakt. En natuurlijk de basis-ingrediënt van je leven: muziek. Ik kan er niet zonder.
Na de tijd nog een Kornuit, 2 Radlers en terug naar huis. Blij dat ik geweest ben en als ik eerder was gegaan, was ik misschien ook wel een 2e keer gegaan!
Promo: