In 2016 de mannen in Theater Sneek gezien met de voorstelling “de 4 jaargetijden“. Hartstikke leuke voorstelling, dus ook deze wil ik zien! Cast is deze keer Frans Mulder, Erik Brey en Diederik Ensinck. En ook Anne van Veen, dé dochter van Herman van Veen. Ditmaal geen Alfred van den Heuvel, dat is jammer, want dat is ook een zeer komische speler.
Om 19.15 uur in de auto naar Sneek, de voorstelling begint om 20.15 uur. De indeling is wat veranderd, in de toiletten hangen nu afbeeldingen van pin-ups en ook bij de toegang naar de zaal hangen foto’s van schaars geklede dames op de rug gezien. Kunstig! Ook bij de entree is wat veranderd, de leestafel is vervangen door een grote ronde tafel om bij te staan, een grote tafel om bij te zitten staat aan de rechterkant.
In de zaal zien we dat de tweede rij helemaal leeg is (ik vond het al niet zo druk bij de entree) en als ik rond kijk zie ik meer lege plekken. Zonde, want het is weer een goed programma. Wel zoals ik in een online recensie ergens tegen kwam een beetje “oubollig”, het zijn voornamelijk liedjes met wat korte sketches tussendoor. Daarbij de opmerking dat Anne goed kan zingen, maar ik de wisselwerking tussen de spelers / opbouw van de show de vorige keer beter vond (en ik de voorstelling zonder haar waarschijnlijk beter had gevonden).
Diederik is nog steeds de geweldige muzikale virtuoos. Op viool, piano, tingel-tangel-setje, hij kan alles. Frans doet de opening, is een beetje de clown bij deze voorstelling en draagt een gedicht voor wat hij veertig jaar voor zijn geliefde gemaakt heeft en waarin hij vooruit kijkt op “40 jaar later”, waarbij ze beide in het verzorgingshuis zitten, lichamelijk afhankelijk zijn van de zorg, het geheugen misschien niet meer op-en-top is, maar er nog steeds de liefde voor elkaar is. Ontroerend.
Het hoogtepunt van de avond vind ik Erik Brey zijn uitleg van de Amsterdamse taal, die in het spreken negatief en nasaal is, je laat je gezicht wat hangen en je kunt het. Maar als je Amsterdams gaat zingen, hoe het dan kan “schmieren” en geweldig kan klinken. Het uitrekken van de klinkers: ‘ik woon op de Jordaaaaaaaaaaaaaaaaaan’ en vooral het deel waarin hij noemt dat Amsterdammers bij het zingen moeite hebben met woorden met meerdere medeklinkers en daar dan klinkers tussen gooien, dus niet “ik woon op straat”, maar ‘ik woon op sataraaaaaaaaat’.
Na afloop ben ik nog even blijven hangen, een biertje erbij. Maar het grootste deel van het publiek gaat al naar de garderobe om de jas op te halen. Wat is er in Sneek aan de hand dat er zo weinig mensen naar deze voorstelling komen én waarom niet meer mensen even gezellig na de tijd nog even blijven? Want de organisatie heeft haar zaakjes altijd netjes voor elkaar. Ook nu weer, er loopt nog een dame van de organisatie langs met een bord met warme gehaktballetjes. Ook de andere theaters die ik in Friesland bezoek zijn prima, maar Sneek heeft altijd net iets extra’s, zoals ook altijd de portier die altijd in vol ornaat (uniform) bij de deur de mensen welkom heet. Top!