Bert Visscher. Een drukke man. Een hele drukke man. En als je naar een voorstelling van hem gaat moet je je al een beetje verkneukelen over zijn typetjes. Want die komen regelmatig terug. De hakkelende man, een stevige vrouw. Ditmaal is het thema een kampje van zigeuners, 3 woonwagens op een kluitje die vlakbij een strijkijzer-fabriek staan. Die fabriek breidt zich uit en wil het woonwagenpark er eigenlijk wel weg hebben. Het terrein wordt daarom verkleind naar 3 bij 4 meter…

Rond 19.00 uur rijd ik in de auto naar Drachten. Volle bak vanavond. Rij 5, dus goed zicht op het podium. Bert komt in een soort tuk-tuk met razende vaart oprijden. Het bakje heeft hij voor een voordelig prijsje op de kop kunnen tikken, maar het is een barrel. Via de geluidsman, Theo, dus die scheld hij nog even uit, later op de avond wordt hij (natuurlijk) door de geluidsman teruggepakt die de papegaai een vreemd geluid laat maken. Nou ja, uitschelden, een beetje belachelijk maken en op een onnavolgbare manier beschrijven hoe hij de prijs naar beneden krijgt, hoe de verkoper zijn waar probeert aan te prijzen en Bert daar een lyrische lofprijzing op maakt. Er loopt nog een dame rond op het podium (Esther), die ook bij de zigeuners hoort. En nog een man die bij de strijkijzerfabriek hoort en zo nu en dan zaken afzet met lint en een dixie plaatst. 

We krijgen verkleedpartijen, Bert als rondborstige zigeunerin, maar ook een surfpak besteld heeft via zijn surfleraar (die van de verkeerde káánt is). Dat pakje is dus ook iets nauwsluitender en latex-achtig dan een normaal surfpak… 

Na de pauze gaat het gordijn open en zijn alle woonwagens beperkt naar de 3 bij 4 meter: ze staan allemaal op elkaar. Bert zit helemaal bovenin. Hij gaat vervolgens naar beneden, wordt daarbij nog een keer teruggepakt door de geluidsman die het klossende-trappen-aflopen-geluid langer laat doorlopen waardoor Bert half in de kelder staat. Bij een woonwagenkamp hoort natuurlijk ook een (loslopende) beer. Bert waarschuwt ons dat bij een vorige voorstelling de beer pas na rij 3 weer in bedwang kon worden gebracht… We krijgen nog een korte cursus riet vlechten en iets met houten plankjes. Omdat de fabriek de boel helemaal weg wil hebben, belt Esther met haar vriend, een motorrijder van “No Calendar”. Altijd maar afwachten of die mensen komen want.. ze hebben geen kalender. Hij komt wel en gaat met zijn verhaal ook weer door tot in het absurde. Als het richting het einde van de voorstelling loopt moet Bert ff in de dixie, wordt die met kettingen omwikkeld door de man van de strijkijzerfabriek en wordt er vervolgens cement in het hokje gestort… we krijgen een mooi standbeeld van de “zittende Bert”. 

Het gaat allemaal snel, het is grappig, prima voorstelling. Na de tijd nog even een biertje gedronken en mijn agenda voor de volgende week gepland. Eigenlijk moet je 2x naar de voorstelling om te onthouden wat er nu allemaal gebeurde, zo snel gaat het. Je mist toch zeker al gauw een paar woordgrapjes.