post-header-photo

Netl: de wildste tuin obstacle parcours, oftewel, met TRES door de blauwe drek

Vrijdag 9 september was het zover, ‘s morgens en begin van de middag een normale werkdag, maar rond 14.15 uur vertrekken naar Kraggenburg waar we bij “Netl” gaan barbecueën en daarvoor een soort hindernisparcours af gaan leggen. ‘s Morgens toen ik de krant uit de bus haalde zag ik een opkomende zon en wat mist in de verte, een belofte voor een prachtig mooie dag.

09-10-mooie-morgen.JPG

Hoewel ik regelmatig in de sportschool in Wergea te vinden ben, had ik het vermoeden dat tijdens deze activiteit wat andere spiergroepen belast zouden worden dan waar ik op train. Dus om het verlies aan tijd (blame it on me!) van onze groep te compenseren hoopte ik door mijn camouflagebroek en mijn batman-shirt wat bonuspunten te scoren.

Via een korte opstopping bij de rotonde van Joure, even wachten voor de openstaande brug in de buurt van Lemmer, gas terug nemen door werkzaamheden op de weg en een korte tijd achter een traag rijdende tractor te hangen kom ik toch nog redelijk op tijd aan bij de door TRES gehuurde lodge. Hier kunnen we onze spullen achterlaten en naar het begin van het parcours lopen.

Hornstra zit in groep “groen”, elke groep heeft een pols-/zweetbandje in de kleur van de groep. Samen met Finn, Jeldert, Laura, Marije, Matthijs, Pieter, Rene en Timo mogen wij als eerste van start gaan. Rennen naar het eerste obstakel. Ja, dan weet je dus weer waarom je een hekel had aan de lesuren lichamelijke oefening op de Mavo met de coopertest en parkloop, een absolute hekel aan rennen. Ook door de zwakke enkels, dat merk je hier nog meer, omdat je geen verharde paden hebt, maar onregelmatige grasvelden waar je doorheen rent. Door mijn hijgende geluiden hebben vast in de buurt kamperende vakantiegangers eens om zich heen gekeken of er een spoorlijn met oude dieseltreinen in de buurt was…

Het gaat niet om een persoonlijke tijd, het gaat om de “team-building”. Het filmpje op de site had ik even snel bekeken en daarbij bedacht, als ik het nu slim aanpak, blijf ik misschien nog droog. Maar die gedachte wordt meteen de grond in geboord, bij het eerste obstakel moet je het water in en dan onder (of over) balken gaan. Bij de eerste balk meldt Timo dat de GoPro die hij op zijn hoofd had in het water gevallen is. Het water is gelijk aan de sloten in Nederland/Friesland, dus met blauwe drek, troebel en met een soort grasdraden die in grote getale in het water zweven. Een hele tijd zoeken, maar niet te vinden. Ik was het water al weer uit gegaan, maar ben weer het water in gegaan en ben vervolgens gaan schuifelen bij de tweede balk. Niets te vinden, aan de kant een grote klomp van dat gras omhoog gehaald. Dan voel ik halverwege iets kleins dat wat harder lijkt te zijn, ook weer in zo’n netwerk van gras. Boel omhoog halen en ja, we hebben een bingo! Daar is de GoPro weer. Dankzij de case geen schade, we kunnen door.

Matthijs heeft de functie van cameraman op zich genomen en stuift met een flink tempo door. Het volgende onderdeel is een soort wand, waar je jezelf omhoog moet trekken met een touw. Deze sla ik over, want mijn sportschoenen zijn glibberig van de drek, daar krijg ik absoluut geen grip mee op de wand. Rest van het team doet het perfect, we kunnen door!

We komen bij een sloot. Kwestie van erin springen en aan de andere kant er weer uit. Die andere kant is flink steil, degenen die aan de andere kant eruit geklommen zijn helpen ons naar boven, teamwork! Daar scharrelen we wat rond, maar blijkt dat we in de sloot hadden moeten blijven, dit is de “riet-route”. Dus weer in de blubberige sloot springen en vervolgens door die blubber een eind doorwaden tot we er weer uit kunnen.

Hierna een hoge zandheuvel beklimmen, waar je dan weer vanaf moet en later weer moet beklimmen. Je blijft bezig. Daarna komen we uit bij een aantal water-activiteiten. Je kunt met 1 touw het water over (je benen erom heen slaan en dan jezelf verder trekken) of een alternatief. Die maar gekozen. Eerst met een touw een stukje afdalen, daarna kom je uit bij 2 touwen die over het water gespannen zijn. Op de onderste zet je je voeten, de bovenste hou je vast met je handen en zo loop je naar de andere kant. Zoiets had ik in het filmpje al gezien, dus ik had handschoenen aangedaan om grip te houden. Met mijn zweethandjes was het vast niet gelukt 😉 Na dit obstakel gehad te hebben komen we het blauwe team tegen en nog 2 van die touwen. Marijn gaat over de touwen, Timo en Jeldert proberen hem van het touw te krijgen, maar door het contragewicht van Robert en mij aan de andere kant komt Marijn droog over. Een klassiek voorbeeld van samenwerking van de teams die ondanks tegenslagen zorgen voor het welslagen van een project 🙂

Een rondje doorlopen, vervolgens via wat planken en tonnen over het water en dan komen we het roze team tegen bij de “monkey-bars”. Als een aapje hangend aan tralies naar de andere kant. Als ik aan de tralies hang voel ik meteen al, dit wordt niks. Dus net als Marije in het water gesprongen en dan zo maar naar de andere kant. Bij het andere team voelt niet iedereen die behoefte en gaat er iemand (ik noem geen namen) via de brug naar de andere kant. Ook een voorbeeld van het het in teams kan gaan, die collega die er tussenuit piept als het er echt op aankomt. Gelukkig komt dat zelden voor.

We krijgen de laatste elementen. Een drassig stuk, waar je als je handig loopt nog wat stevige stukken grond kunt vinden. Daarna bij het water met een steile heuvel waar Timo en Finn nog een snelheidstest afleggen. Hierna nog een glijbaan en we zijn weer terug bij het beginpunt. Even afspoelen onder de douches die hier hangen en terug naar de lodge.

wildste-tuin-01.jpg

Hier schijnt het zonnetje strak, natte kleding uit, wat afdeppen en schone kleren aan. Vervolgens met een biertje op de veranda zitten, heerlijk relaxed na zo’n uur hard werken. Het bier wordt regelmatig aangevuld, de kok komt langs om het vlees op de barbecue te bakken, zo glijden de uren voorbij. Met Timo en Jeldert nog een rondje omgelopen om die vastroestende spieren weer wat los te krijgen, vervolgens toeschouwer te zijn tussen de mat-partijen (schaken) tussen Rene/Anne en Timo/Teade. Rond half negen terug naar de lodge voor het toetje, gebakken banaan met warme chocolade.

wildste-tuin-02.jpg

Een prachtige dag, zeer geslaagd!

Hierna in de auto weer terug naar huis. Thuis gekomen hebben mijn spieren besloten dat het genoeg was voor vandaag, dus als een oude man loop ik naar binnen. Eerst een warme douche, kleren in de wasmachine en na een Corona besluit ik dat het om 23.00 uur voor gezien te houden en naar bed te gaan. Na een comateuze slaap word ik zaterdag uitgerust wakker en blijk ik tot mijn verbazing ook nog te kunnen lopen. Kleren uit de wasmachine en eens even naar de rest gekeken. Mijn handschoentjes, riem, polsbandje en veters gaan in een emmer heet water met wasmiddel. Als ik het spul er na 3 uur uit haal is het water gitzwart. Hetzelfde geldt voor mijn sportschoenen die ik helemaal uit elkaar trek en in een emmer laat soppen. Het lijkt wel alsof alle drek van het Veluwemeer in mijn schoenen zitten.

Survivallen is niet mijn ding, maar voor een keer moet het kunnen. A once in a lifetime experience. Mocht je de komende dagen iemand tegenkomen waarbij je denkt, hmmm, het ruikt hier naar sloot/blauwe drek, dan is dat vast een collega van mij van TRES. Behandel hem of haar met respect, want die persoon heeft net als mij het uiterste van zichzelf gevraagd 🙂

Credits: de hoofdafbeelding en het filmpje komen van de site van Netl, de foto van het strand en die van de lodge zijn door Timo gemaakt.