Martijn Koning ken ik van de televisie van het programma Cojones, waar hij altijd een goede/grappige/scherpe speech heeft die je aan het denken zet. Ook een speciale Sinterklaas-aflevering op TV gezien, die uitzending vond ik toen niet zo spectaculair. Maar dit zijn toch wel de uitschieters, de Zwarte-Pietencolumn van 2013:
http://www.3fm.nl/nieuws/detail/357215/De-Zwarte-Pieten-column-van-Martijn-Koning
De Roast van Irene Moors op 3FM:
Vrijdag 2 december 2016 naar de Lawei waar Martijn zijn voorstelling “Koning van de Lach” gaat geven. Jas ophangen, ik hoor dat de voorstelling verplaatst is van de Roel Oostra-zaal naar de Kleine Zaal, waar ik vorige week zat bij de voorstelling van Ronald Snijders en ook is de voorstelling iets later, deze stond om 20.15 uur op mijn ticket, de voorstelling begint om 20.30 uur. En zo te zien zijn het “vrije plaatsen” geworden, want had ik op mijn toegangsticket rij 2 stoel 15 staan, die is al bezet. Dan maar rij 2 stoel 19. Op de eerste rij zijn nog een paar lege plaatsen, maar zoals je weet bij cabaretiers en stand-up-comedy, dat is een gevaarlijke plaats om te gaan zitten 😉
De zaal is niet helemaal vol, en dat is spijtig, want Martijn weet een uur en drie kwartier vol te lullen op de zijn bekende wijze. Eerst begint hij al met een verhaaltje in het Fries en om ons helemaal in te pakken zingt hij zelfs een stukje van “Wér bisto” van Twarres. Dat had nou ook weer niet gehoeven 😉
Ook wat interactie met de zaal. Zo gaat het erover dat de dokter hem vraagt “doet u nog iets met sport”, een duidelijke indicatie dat deze er geen fiducie in heeft dat Martijn ook maar per ongeluk een dartpijltje zou weggooien, dus is Martijn gaan tennissen. Een beetje een elite-sport, zo komen we dus op het hardlopen door de Kenianen, zo’n beetje het enige waar ze goed in zijn en waar wij dan nog over zeuren. Bij de vraag of er iemand wat aan sport doet blijkt er een dame te zijn die ook aan tennissen doet. Zegt ze eerst Nes, daarna noemt ze Aldeboarn. Waarschijnlijk noemde ze eerst haar woonplaats, Martijn heeft wat moeite met het woord “Aldeboarn” en vraagt zich af of dit een echte plaatsnaam is of dat we hem voor de gek houden. Is niet zo, maar als je erover nadenkt zou dat best een goede grap van het publiek geweest zijn, “ik tennis yn Wjukwilderadiel”. 🙂 Vervolgens geeft Martijn een fantastische uitleg hoe in het verleden de (rare) puntentelling bij het tennissen ontstaan is.
Ook komt er naar voren dat je veel niet meer mag zeggen. Zo mag je geen “allochtoon” meer zeggen, maar is dat nu een “Nederlander met een migratie-achtergrond”. Vervelend als je ziet dat iemand dreigt overreden te worden en dat je dan moet schreeuwen: “Nederlander met een migratie-achtergrond, pas op voor….”. Te laat. En natuurlijk het beledigen van Erdogan. Iedereen doet het, dus het is nu bijna een verplichting om hem te beledigen. Zo heb je de Nederlandse journaliste Ebru Amar die daar ook voor staat. Vervolgens volgt er een tirade van Martijn over hoe lelijk ze wel niet is en voelt het toch een beetje ongemakkelijk, als je Erodogan mag beledigen, dan mag het natuurlijk ook de andere kant op. Een goed voorbeeld dat iets wel kan, maar dat je het dan niet altijd hoeft te doen.
Ook Klaas Haijtema passeert de revue, de Fries die in Myanmar de stekker uit de geluidsinstallatie trekt bij een boeddhistische dienst, hoe dom kun je zijn. Het oproepen tot het gebed in het Arabisch, waarbij blijkt dat ze 3x hetzelfde roepen (schiet op) en ze volgens Martijn dus gewoon even eerder moeten beginnen, zodat ze dat kunnen inkorten naar 1x. Ook de vraag of dit in het Nederlands moet, waarbij Martijn zijn Zwolse roots toont door in dialect de oproep te doen. Het aftrekken van dolfijnen om ze rustig te houden (daar is een rel over geweest, maar daar hoor je nu niets meer over) en hoe dat verklaart hoe honden en katten op hun baasje reageren.
Ik heb me vermaakt deze avond, mocht je nog naar deze voorstelling willen gaan, hier is de speellijst: bunkertheaterzaken.nl