Vrijdag 10 maart 2016 naar De Bidler in Wergea, vanavond de op één na laatste uitvoering van Halbertsma met Ik haw in dream. Een musical met muziek van Abba. Nu ben ik geen musical-man. Correctie, ik was geen musical-man. Want wat is er nu aan als je naar een voorstelling kijkt of gaat waar om de 2 zinnen iedereen luid begint te zingen? Scene op school: hoe gaat het met je cijfers? Antwoord: oh, dikke prima. Vervolgens staan ze “simply the best” van Tina Turner te zingen. Zijn ze klaar, vraag de één aan de ander: dat was het laatste lesuur. Wat gaan we nu doen? Waarop de ander zegt: “laten we naar de snoepwinkel gaan!”. Hup, daar staan ze “candyshop” van 50 cent te zingen. Brrrrr…

Dat is veranderd door een paar producties van top-kwaliteit. Zo ben ik naar Soldaat van Oranje en Hij gelooft in mij geweest. En de muziek van Abba vond ik altijd al goed. Valt misschien in de categorie “foute muziek”, maar dat is wat mij betreft meer de muziek van (de sympathieke) Frans Bauer. Was het een voorstelling over een woonwagenbewoner geworden met alleen zijn nummers dan was ik niet gegaan 😉 

Ik ben een beetje aan de late kant, maar kan nog mooi achterin de zaal plaats nemen. Vlakbij de bar, een strategisch plekje dus! Remco Bosma opent de voorstelling en doet daarbij het verzoek aan iedereen om zijn/haar mobieltje uit te zetten. Hij gaat van het podium, de lichten gaan uit, spots aan op het podium, de voorstelling begint … en voor mij gaat een telefoon af. Ik ga geen namen noemen, maar dat is wel heel suf! In ieder geval, we gaan door. Even in het kort de voorstelling:

Het verhaal speelt zich af op en Grieks eiland. Dochter van 18 jaar gaat trouwen, ze heeft het dagboek van haar moeder gevonden en drie potentiële vaders gevonden. Ze heeft alle drie uitgenodigd om naar het eiland te komen. Ze verwacht dat haar “echte vader” wel zal komen, de verrassing is groot als ze alle drie komen. Haar moeder is niet zo blij mee dat ze er zijn en wil ze eigenlijk zo snel mogelijk weer weg hebben. Er zijn 2 vriendinnen van de dochter met het vliegtuig gekomen en ook zijn er  twee vriendinnen van haar moeder gekomen waar haar moeder vroeger mee optrad. Die avond is het vrijgezellenfeest, de dames blijven in het hotelletje. De dochter neemt de drie vaders even apart om met ze te praten, uiteindelijk denken ze alle drie de vader te zijn en willen ze haar alle drie naar het altaar toe brengen. Paniek! Bij het aandoen van de trouwjurk en de sluier vraagt ze haar moeder om haar naar het altaar te brengen. Dat gebeurt ook, haar moeder verzoent zich met de ‘vaders’, de trouwerij gaat niet door (mooie rol van Baukje van Wieren als priesteres), maar uiteindelijk trouwt de moeder met één van de vaders waarvan ze dacht dat hij terug ging om te trouwen met zijn verloofde, maar die zijn verloving had verbroken en teruggegaan was, waarbij hij erachter kwam dat ze met iemand anders ging (volgt u het nog?). Vader 2, de bankdirecteur  gespeeld door Harmen Brouwer, blijkt inmiddels een iets andere voorkeur te hebben en gaat er met de barkeeper vandoor. Vader 3, de avonturier (gespeeld door Bauke van der Veen) wordt belaagd door één van de vriendinnen van de moeder (gespeeld door Regina Veenstra), dus dat eindigt ook in een happy-end. 

Dat is in het kort het verhaal. Heel kort, te kort. Want er is meer. Natuurlijk het geluid en de belichting. Prima. Je hebt al gauw dat het geluid te hard staat (zelf ervaring mee met de donateursavonden van de Kriich, waarbij we nooit zo hard op ons trommeltje mochten spelen als we zelf zouden willen), dat is vanavond prima. De kleding, de danspassen, de zang, de regie. De basis van de show: de opbouw van het podium door de technische ploeg. De boel is op een draaischijf gebouwd, door deze te draaien kunnen er afwisselend 3 locaties getoond worden, strand, lobby hotelletje / bar en de slaapkamer. Aan het begin van de voorstelling, als er een drankje moet komen voor de gasten, slaat iemand op de bar en verschijnt zo de barman van achter de bar (totaal onverwacht, geweldig). Hebben we de scene waarin de moeder er helemaal doorheen zit en op het bed onder de lakens ligt en haar vriendinnen haar willen opbeuren en dat doen door “chiquitita” te zingen. Kippenvel. Dan hebben we de scene waarin de moeder de sluier om doet en het lied zingt hoe ze haar vroeger naar school zag gaan. Als ik het nu zo beluister is dit het nummer “slipping through my fingers”. Ik kende dit nummer niet, hoewel er veel “hits” gespeeld/gezongen worden wordt er ook muziek gebruikt (die juist op voor die situatie bedoeld is) die niet bij de die-hard Abba-fans bekend zal zijn. Hoe het gespeeld wordt, gezongen, de emotie. Er verschijnen tranen in mijn ogen, man-man-man. Vergeet ik nog te vertellen dat boven bij het balkon voor het orgel in het donker de muzikanten zitten en ook nog een paar zangers voor de ondersteunende/achtergrondzang. Een prima rol voor Bauke zijn komische talenten, een uitmuntende rol voor Regina die zich helemaal laat gaan in haar rol. Maar daarbij moet wel gezegd worden dat iedereen top speelt. Zo’n voorstelling waarbij je na afloop denk, die zou ik nog wel een keer willen zien! Conclusie is dat het zeer de moeite waard was. En misschien ook wel dat ik een emotionele oude man begin te worden, maar daar hebben we het nu niet over 😉

Met de extra voorstellingen in totaal 9x opgevoerd voor 200 man/vrouw per avond. Een prima beoordeling in de Leeuwarder Courant, alle 5 sterren. En terecht. Oefenen/repeteren vanaf oktober 2016, naast je werk/andere hobby’s/verplichtingen, ik geef het je te doen. Volgens mij worden de Gouden Gurbes alleen uitgereikt aan openluchtspellen, maar ik hoop dat er toch een andere prijs/nominatie of iets dergelijks is waardoor de voorstelling in de prijzen kan vallen en nog een keer gespeeld kan worden. In de Lawei? In de Harmonie?

We want more! Of om het in termen van Abba te houden, Thank you for the music, Gimme! Gimme! Gimme!