Jochem Myjer, vet populair. En terecht. Maar het zorgt er wel voor dat de wachtrijen lang zijn en je moeilijk aan een kaartje kunt komen. Ook toen hij in ons dorp een try-out van deze voorstelling gaf, was ik te laat. Met een goede reden, want een oud buurtgenoot was overleden en rond die tijd was de condoleance. Vervolgens de speellijst en kaartverkopen in de gaten gehouden. Bij de kaartverkoop van Groningen kwam ik er niet door, bij de kaartverkoop voor de Lawei heb ik ruim 5 uren in de rij staan wachten, met als resultaat dat ik 5 meter vanaf de deur naar de kassa’s net als de anderen te horen kreeg dat de kaarten uitverkocht waren. Man, man, man. Dan baal je, maar goed, dan maar via ticketswap zoeken en jawel, voor de voorstelling in Meppel was er een kaart beschikbaar. Die voorstelling is verplaatst naar Zwolle omdat de zaal in Meppel te klein was.

Dus 13 maart rij ik fluitend naar theater De Spiegel, daar waar ik Jochem ook voor het eerst live heb zien optreden in 2010 met De Rust Zelve (link). We hebben deze avond een volle zaal, bij de ingang staat al een rij mensen die langzaam naar binnen lopen. Mijn jas bij de garderobe inleveren, sanitaire stop en vervolgens naar de zaal. Rij 14, stoel 21, mooi in het midden, vlakbij de middenconsole waar 2 mannen het licht en geluid bedienen. Goede geluidsinstallatie bij de Spiegel, het het grote scherm zien we auto’s in de file, een verkeersbord met Jochem Myjer, afwisselend op de “matrixborden” de tekst “Adem in” en “Adem uit” terwijl via de boxen om ons heen het verkeer raast. Met daar tussendoor nog wat muziek/hits uit de 80-/90-er jaren. Je hebt echt het gevoel dat je midden in een verkeersopstopping zit, zo gaat het geluid tekeer.

We horen “nog 5 minuten”, “nog 3 minuten”, “nog 1 minuut” en de show start. Het scherm gaat omhoog, we zien vervolgens een groot ei. Dit draait zich om, de andere kant is open en er worden beelden op geprojecteerd. We krijgen vervolgens een afwisselend programma waarbij onder andere de jeugd van Jochem ter sprake komt. De vakanties op Texel, het erheen rijden met zijn 2 zusjes naast hem, één met een grote beugel en daardoor een “slisser”, de andere zus die wagenziek is en in een emmer zit over te geven en Jochem die zo nu en dan een pi-pi moet doen. Het cassettebandje met dromen zijn bedrog die teruggespoeld moet worden, dubbel slaat en zo heel anders klinkt. Op een bepaald moment rachtelt/hoest/niest iemand achterin de zaal zo hard (hele goede timing) dat Jochem even zijn tekst kwijt is en de slappe lach krijgt. Jochem die op judo zit, een motiverende Italiaanse coach heeft (erg zwaar, dus met geluidseffecten wordt zijn zware tred neergezet). Waarbij de geluidsmannen een stap teveel neerzetten. Het in de wedstrijd tegen een meisje op moet nemen en het daarvan verliest. Waarbij hij een slo-mo doet van de Italiaanse coach. Knap! Na een uur is er een kwartiertje pauze. Één van de redenen dat ik graag naar de Spiegel ga, je bestelt een biertje en krijgt dan een flesje Grolsch. Frisjes! We gaan weer terug naar de zaal waar we het tweede deel krijgen. Zijn vrouw die richting de “gezonde eetstijl” gekozen heeft en hij dus de inkopen mag doen bij een macro-biotische winkel waar het tempo-eeeen-stuuuuuuuk-langzaaaaamer-issss…. Overrijpe vruchten, onrijpe vruchten ( de natuur bepaalt haar eigen ritme ), als hij een conflict met zijn vrouw heeft ze met ” geef het een eigen plekje” komt. Het van school wadlopen van Lauwersoog naar Schiermonnikoog waarbij hij onderuit gaat, het kak-meisje ook onderuit gaat. Zo nu en dan een opgefokte Marokkaan (?) tussendoor komt (“wadlopen”: wat nou lopen? wat nou?). Hij ijs gaat halen, maar bij en kameraad in het café blijft hangen en een biertje neemt. En nog een bitterbal. En een sigaret rookt. “Nog 1-tje dan”, in het ritme van de sirtaki. Ook de vakantie naar Bonaire waar hij als enige in de vertrekruimte zit, er een stevige vrolijke Antilliaan met hem meeloopt naar de douane ( “u raadt het al…. ik ben ook de douane. hahaha!” ) en ook de piloot blijkt te zijn. We krijgen een lesje “hoe bekende personen te imiteren”, waarbij we van Paul van Vliet naar Buurman en Buurman, Peter R de Vries, Wim Sonneveld gaan. Ook de dood komt voorbij, de tuinman op Texel en de kapper. Zoals hij vroeger met zijn ouders naar Texel ging nu met vrouw en kinderen hetzelfde doet, hij als vogelaar een vogel wil spotten en daarbij in de modder blijft hangen. Het regent, ook op het podium valt een buitje. We sluiten af met Jochem in het halve ei waarbij de zon opgaat.

Als je het bovenstaande doorleest en je bent niet bij de voorstelling geweest, dan lijkt het een onsamenhangend geheel. Heb je de voorstelling wel gezien dan zul je veel “a-ha” momenten terugzien. Want Jochem gaat nog steeds in de 5e versnelling door zijn show. Wat een tempo. Wat een vakman. En ook continu leuk. Mocht je niet de mazzel hebben om aan een kaartje te komen en komt de show op TV, kijken. Dat ga ik dan zeker ook nog een keer doen!

Foto’s staan hier: album