Een try-out van Woe en Van der Laan. Sinds ik de mannen ken van De Kwis ( uitzending in 2014 bezocht, link ) heb ik veel voorstellingen bezocht. Elke keer leuk, ze zijn gewoon kei-goed. 2014: buutvrij (link), 2015: alles er omheen (link). Deze keer naar Theater Sneek. De lekkende kraan zou gerepareerd worden, maar de hersteller kwam wat later, dus de planning loopt een beetje in de soep, maar niet naar de fitness, wat later naar Sneek, maar toch nog op tijd binnen.

Een mooie plaats, 1e rij, stoel bijna in het midden. We gaan los, Niels belt met de oppascentrale. Degene die op zou passen, is er nog niet. Tijdens het telefoongesprek wordt er aangebeld, de oppas. Ik ben de naam even kwijt, was het Miranda? Je zou denken dat het een meisje/vrouw is, maar het blijkt een man in Arabische kleren te zijn: het is Mira Nda. We krijgen dus eerst de vooroordelen van Niels zijn kant (als je wat wilt drinken, pak gerust. Er staat wel bier: oh nee, dat mag vast niet. als zijn dochter wakker wordt en haar knuffel wil, haar lievelingsknuffel is een varkentje, oh, dat mag vast niet omdat het niet halal is, etc.). Dan gaat het de andere kant uit, de oppas vraagt of hij met zijn vrouw op stap gaat, nee de “andere vader” gaat naar het theater, hij heeft een etentje van het werk. “Jullie hebben dus geen kinderen gekregen, maar genomen.”. Hilarisch hoe de één een uitspraak doet en dan daarna meteen doorheeft dat het verkeerd geïnterpreteerd kan worden, dat weer ongedaan probeert te maken en het zo weer erger maakt (“ik wil het niet niet opblazen”).

Een liedje volgt over dat je maar met één iemand echt kunt opschieten: jezelf. Op de 4 schermen erachter worden beelden afgespeeld van 2 Jeroen Woe’s en 2 Niels van der Lanen met hun instrument. We gaan door naar de nokia-tune. Nokia heeft dit riedeltje gehaald uit een nummer van Francisco Tárrega. Deze (blinde) Spaanse muzikant was een vernieuwer: speelden veel muzikanten piano, hij speelde op gitaar. Zijn vader wil graag dat hij riet gaat vlechten in zijn fabriek en probeert op slinkse manieren hem thuis te houden / krijgen. Zo is Francisco in Barcelona, probeert zijn vader hem weer naar huis te krijgen en doet net alsof zijn muziekleraar en een koetsier er ook zijn. In de omhelzing moet iemand uit het publiek mee doen en ook een riedeltje op gitaar spelen.

We krijgen een sketch over de “on”-voorvoegsels. Dus om de tegenstelling te krijgen wordt “on” weggelaten. Dat levert verrassende woorden/zinnen op. Dit thema komt ook in de rest van de voorstelling weer terug.

Jeroen loopt achter een kinderwagen. Daar ligt zijn 11 weken jonge bezit in: een nieuwe mobiele telefoon. Vervolgens een gesprek met Niels waarbij je een mengeling van jong kind/mobieltje krijgt. Waaronder de “voeding”. 

Een stukje muziek. Jeroen als pianist, Niels als een kwelende zanger over zijn opa, de oorlog en een foto die hij nog van hem heeft. Waarbij Jeroen over zijn nek gaat van het zoetsappige liedje. Hilarisch 🙂

De jaren-50 bril. Waarmee je het huidige gescheld terug brengt naar de “goede, ouwe tijd”. “Schobbejak! Zie je, deze vuist? Dat is een broertje van deze!”

We krijgen een soort musical over de Nokia-fabriek te zien. Gecombineerd met beelden op de 4 schermen. Een medewerker die met het idee komt om de tune te gebruiken speelt de hoofdrol. Hij heeft een aantal kinderen, die hebben allemaal biertype namen, zoals IPA. Er is één kindje dat er beroerd uit ziet: Radler, die is niet lekker. 

Daarna krijgen we een romantisch liedje, de één zingend, de ander op gitaar, over de vriendin en ik, die gaan trouwen en waardoor de tranen over zijn wangen stromen. Dan krijgen we het liedje nog een keer te horen en dan blijkt het niet over de vriendin en ik te gaan, maar de vriendin en Nick! Dat geeft een hele andere lading aan dit liedje…

We keren weer terug naar de mannen van het begin van de show, die napraten over de theatervoorstelling die de ander gezien heeft en die erg abrupt…

…

Juist, afgelopen was. Zo eindigt deze voorstelling dus ook. Prima bedacht, top-voorstelling! Ik zei in het begin al dat het een try-out was (Jeroen is één keer een woordspeling kwijt, iets met een eend en een auto), maar mij lijkt de voorstelling “zo goed als af”. Ik hoop dat je met deze “korte impressie” (je moet tenslotte ook niet alles verklappen) gemotiveerd bent om de voorstelling te bezoeken, want het is zeer zeker een aanrader!

Foto’s staan hier: album