post-header-photo

Metallica – WorldWired Tour in de Ziggo Dome, 6 september 2017

Op 30 maart 2009 kwam Metallica naar de Ahoy in Rotterdam met hun World Magnetic Tour. Dat was mijn eerste echte concertbezoek, supervet en heeft ervoor gezorgd dat ik meer in de gaten hou welke bands er optreden in Nederland. Want je ziet het, had ik dat concert niet bezocht, dan had ik 8 jaar mogen wachten. Dit jaar ga ik naar de WorldWired Tour in de Ziggo Dome!

Woensdag 6 september ga ik een uurtje eerder weg bij TRES. De zaaldeuren gaan open om 18.30 uur, het voorprogramma begint om 19.45 uur. Ik had verwacht dat ik ergens in de file of langzaam rijdend verkeer terecht zou komen, maar we rijden allemaal lekker door, rond 18.10 uur parkeer ik de auto op het parkeerterrein! Over de brug, stukje lopen en ik ben bij de Ziggo Dome. Ik sluit aan in de rij, kijk nog eens beter en zie dat ik een stuk naar voren kan lopen. Ik stond nu in de rij voor “zaal”, die grote hoeveelheid mensen is al in 3-en verdeeld. Ik heb ingang zuid, daar valt de lengte van de rij nog mee. De deuren gaan op tijd open, eerst wordt je kaartje gescand, daarna fouilleren. Hierna mijn jas en pet in de locker en wissel ik mijn verlopen muntjes in voor nieuwe die weer een jaar geldig zijn. De trap omhoog naar de eerste verdieping, sanitaire stop en daarna tijd voor een broodje beenham van La Place. Als ik dat op heb sluit ik aan bij de mensenmassa die voor de balie staat (het zijn er 2) waar je t-shirts kunt kopen. Als ik mijn t-shirt heb loop ik naar de trappen, ik zit in vak 212, dus op de hoogste verdieping. Biertje mee, in mijn notitieblokje even de planning voor de komende dagen uitwerken.

Het is nog rustig op de tribune. Rij 10, dus behoorlijk hoog, het plafond is bijna aan te raken. Wel mooi in de midden, dus recht naar voren kijken we direct op het podium. Prima plaats. Langzaam maar zeker vult de zaal zich met mensen, net als de tribunes. Naast mij zitten twee mannen uit Breda die ook naar Guns n Roses in het Goffertpark geweest zijn en ook geen last van files hadden. Ze waren net als ik op tijd weggegaan, bij een optreden van Anouk een tijdje geleden was het wel druk op de weg, konden ze nog net de auto in de parkeergarage kwijt en waren ze klokslag 20.45 uur binnen, net op tijd. Het publiek is divers. Ik had al wat jonge kinderen gezien (James noemt het tijdens het “family-praatje”, I see girls here standing in the front), jong en oud. Een aantal rijen voor me zitten wat brede gasten met kale schedels die ik volgens mij in 2008 in aussi’s bij Sensation Black tegen had kunnen komen. Voor mij zitten een moeder en zoon. Moeder rond de 50, schat ik, zoon ergens rond de 16. Mijn inschatting is dat de jongen fan is en zijn moeder mee gegaan is, maar niets is minder waar. Beiden hebben een t-shirt aan van de tour van 1984, moeders wordt helemaal gek tijdens het concert. Headbangen, staan, het teken van het beest. Duidelijk een grote fan! 

Toen ik naar de MAVO ging was ik fan van Michael Jackson, luisterde naar de top 40, mijn eerste cassettebandje was Thunderdome, Poing van de Rotterdam Termination Source was een favoriet nummer. Maar metal, nee, dat was niet mijn muziek. Tot ik naar de HAVO-MBO ging. Met een aantal klasgenoten van de MAVO zaten we in de pauzes te klaverjassen, Jos Hindriks heeft toen een aantal nummers voor me op cassettebandje gezet en me aangeraden om er naar te luisteren. Enter Sandman, Sad but True van Metallica. Maar ook Kreator en de Annahilator. En (Remi?) kwam nog met muziek van Nirvana. En zo ben ik de muziek met rammend slagwerk, jankende gitaren, de metal, gaan waarderen.

Maar de ene metal is niet de andere metal. Het voorprogramma, Kvelertak, is volgens mijn collega Marijn rock en roll met een gruntende zanger. Dat kan best een goed concept zijn. Maar dan is het misschien iets voor een kleinere zaal dan het Ziggo Dome. Het valt nu namelijk wat weg en volgens mij ben ik niet de enige, want ik zie weinig interactie uit het publiek. De zanger probeert het wel wat op te zwepen, maar daarna zakt het weer weg. Ik zie een tweet voorbij komen van iemand die een positieve recensie van het concert van afgelopen maandag had gelezen en daarbij de opmerking maakt “toen was de zanger zeker ziek, helaas was de zanger vandaag weer beter”. Ik zie dat in 2009 het Machine Head en The Sword waren die het voorprogramma deden. Loeihard. Ik zag bij de drummer achter het drumstel de splinters van zijn stokken afvliegen. 

Maar goed, dan gaan we voor het echte werk. Na 21.00 uur begint het intro van “The ecstacy of gold” van Ennio Morricone, de mannen gaan het podium op en we kunnen beginnen. Meteen met nieuw werk, Hardwired, Atlas, Rise! Aan het plafond hangen “plantenbakken” die op en neer kunnen en die gebruikt worden om verschillende zaken op te projecteren. De ene keer zijn het allemaal tv-toestellen waar je in zwart wit de mannen op ziet, later zijn het bakken waar kleuren op geprojecteerd worden, dan later weer allemaal soorten neon-reclames alsof je in Las Vegas bent. Op een bepaald moment zien we aan de andere kant in de lucht een soort ring van lichtjes, het blijken kleine drones te zijn met een lampje, die vanuit de 4 “gaten” in de vloer opstijgen (en weer landen). Het gat ook waar James afgelopen maandag in gevallen is. Die gaten gaan ook weer dicht, later zijn het pilaren waar bovenop een soort drumsetjes zitten waarop gespeeld wordt. 

Nieuw werk wordt afgewisseld met oud werk. Het eerste “oude” nummer is Seek and Destroy, een prima nummer. Ook wordt “Blitzkrieg” gespeeld, één van de eerste nummers die ik op cassettebandje beluisterd heb. Deze avond is speciaal. Want dit nummer is in 2012 voor het laatst live gespeeld. Kirk en Robert doen een gezamenlijke gitaar-set. Dat is… Radar Love van de Golden Earring! 

En zo gaan we maar door. De complete setlist is trouwens hier te bekijken: setlist.fm

Fade to Black, Sad But True. Wederom een avond die veel te snel voorbij gaat. Rond 23.00 uur wordt het donker op het podium, is het afgelopen? Nee, want we sluiten af met Damage Inc, Nothing Else Matters en Enter Sandman. Een staande ovatie, juichend publiek (we want more!), maar het is nu echt afgelopen. Nog vele plectrums worden het publiek in gegooid, Lars maakt een rondje en geeft zo nu en dan een drumstok weg. 

Hierna lopen we de trappen af naar de eerste verdieping. Nog een sanitaire stop voor vertrek, een Radler, en daarna terug naar de auto. Daar zie ik de zee van rode lichten al, het is even geduld hebben voor je van het terrein af kunt rijden, maar als het zover is, dan kun je ook echt doorrijden. Rustig op de weg, rond 1.40 uur ben ik weer thuis. Over 8 jaar maar weer 🙂

Foto’s staan op mijn album: link.

Korte playlist op Youtube: link.