Voordat je denkt dat de voorstelling “ruk” was, dit is de titel van de voorstelling. En nee, het is een prima voorstelling, dus vooral verder lezen 🙂
Donderdag 16 februari rij ik in de auto naar Leeuwarden, vanavond de voorstelling “Ruk” van Enge Buren bezoeken. Toen ik mijn kaart boekte had ik geen idee wat voor groep dit was, ik ben puur afgegaan op de beschrijving in de gids van de Harmonie: cabaret, multi-instrumentalisten, “een spetterende show”. Genoeg redenen om de gok te wagen.
De voorstelling is in de Rabobankzaal, dan weet je al dat er wat minder publiek komt dan bij een “grote voorstelling”. Het is flink druk in de Harmonie, in een andere zaal is nog een voorstelling en in de grote Aegonzaal is “Hair”. De recensie in de Leeuwarder Courant op 17 februari is niet zo lovend, dus ik heb deze avond de juiste keuze gemaakt. Ik zit op de zesde rij, stoel 26, wederom redelijk vooraan en mooi in het midden. Topplaats. Op het podium staat een drumstel, synthesizer en een aantal gitaren. Het thema van de avond is verschillen tussen man en vrouw en dan met name de verschillen qua muziek. Abba met Dancing Queen komt voorbij (vrouwen), Smoke on the water (mannen) en nog een paar nummers. Waarbij meegezongen mag worden. Nu is dat niet mijn ding, maar dit is om de boel een beetje op te warmen, de rest van de show wordt voornamelijk door de mannen zelf gedaan. Enge Buren bestaat uit 3 personen die je op de foto bij dit artikel ziet. De linker, Henk van der Weijden, de middelste Pyr Tilma en Michiel Bos.
Pyr is de man die een aantal Friese woorden/zinnen kan spreken (Tilma is ook een Friese naam) en daarmee punten scoort bij het publiek. Sowieso is hij het feestnummer van de band. Michiel zet een zonnebril op en gaat achter de piano zitten, vervolgens gaat Pyr zingen over een leeg cafĂ© waar hij heen gaat, en dan roep je dus “hallo?….”, oftewel de Nederlandstalige versie van Hello van Lionel Richie. We krijgen een versie van een nummer van Johnny Cash over bier waarbij Henk het wasbord bespeelt. En dan het publiek zinnen af laten maken, waarbij natuurlijk een heel ander woord bedoeld wordt doet het ook altijd goed. Zo krijgen we ook nog een nummer van Ennio Morricone’s,  “Once upon a time in the West”, waarbij de zaag bespeeld wordt (!!!) en de neusfluit.
Een uur vliegt voorbij, daarna hebben we een kwartier pauze, dus even een drankje. De zaal loopt bij Hair ook leeg voor de pauze, dus het is (gezellig) druk.
We gaan weer naar de zaal voor de tweede helft. Hier komt onder andere de Nederlandse versie voorbij van Where The Wild Roses Grow van Nick Cave en Kylie Minogue. In die versie sterft het meisje, deze versie heeft een iets andere afloop. Ook krijgen we een stukje door “Drs. P”, waarbij een aantal anekdotes voorgelezen worden door Henk. Knappe imitatie! We krijgen een liedje door Pyr waarbij hij over zijn vriend zingt. Zijn vriend blijkt Jezus te zijn. Die wordt even snel afgekraakt door de anderen, dus wordt Budda maar als vriend genomen. Idem, dus door naar Allah. Ook die kan de toets der kritiek niet doorstaan, dus uiteindelijk is “niemand” zijn vriend. Als afsluiter worden nummers van de Beegees gezongen omdat dit nummers voor zowel mannen als vrouwen zijn. Applaus en een terechte ovatie voor deze supershow! We krijgen vervolgens nog een toegift. Mensen die voor de Beatles zijn, mensen die voor de Rolling Stones zijn, waarom die “voor” en “tegen” mentaliteit? We krijgen dus een combinatie/potpourri van Beatles-en-Stones nummers vermengd. Een mooie afsluiter voor deze geslaagde avond! Hierbij nog even de trailer van de voorstelling, die geeft een goede indruk van de voorstelling:
Vrijdag 17 maart komen ze in Franeker, dus voor de Friezen onder ons, je kunt je kaartje nog boeken! Hier staat de volledige speellijst.