Op vrijdag 24 mei 2013 rijd ik in de auto naar Sneek. Ik ga er een leuke avond van maken, dit is de laatste voorstelling die ik in theaterseizoen 2012/2013 bezoek, de Simon Stokvisshow in het theater in Sneek. Begint om 20.15 uur, mooi op tijd aanwezig. De portier staat weer in zijn keurige uniform bij de deur, prachtig. Jas ingeleverd, sanitaire stop, nog even rondhangen en daarna de zaal in. Ik heb een kaartje voor rij 4, dat blijkt dus de eerste rij te zijn. Cool, zit ik mooi dichtbij.

We beginnen de show met Simon en nog een gozer, dat blijkt Bep te zijn, ook werkzaam in het riool. Die bedient de “projector”, we gaan de jaren 1965 t/m 1975 behandelen. Hoewel ik zelf van 1977 ben, weet ik daar ook nog wel wat van. En ik was altijd een groot fan van Toen was geluk heel gewoon, de serie waar Simon Stokvis uit afkomstig is. Zo krijgen we ook “de Wrekers” te zien, die is later ook nog wel op tv geweest en ook ik was fan van John Steed en Mrs. Emma Peel. Daar was ik net als Simon Stokvis stiekem verliefd op 😉 Emma Peel komt later er ook bij op het podium, dan is de cast compleet. Het wordt dus eigenlijk een dia-avondje, met wat zang van Simon Stokvis.

Toen ik in de catalogus de aankonding zag “grote Simon Stokvisshow” heb ik verder niet gekeken of het een try-out was of iets dergelijks en wat het nu precies in zou houden. Mijn geest linkte het meteen aan “toen was geluk heel gewoon”, een geweldige serie. Was al rond 1992 (of eerder?) op TV. Als we zondags naar pake en beppe geweest waren ging ‘s avond als we thuis kwamen de TV aan. Toen was het nog regisseur Zdenek Kraus (zo’n naam blijf je onthouden) en had je Jaap (Jaapio!), Zus (uit Emmercompascuum), Nel, Simon (Bruine Rotterdammer!), Van Dam (met zijn kinderschaar), Van den Berg (met zijn hospita), Hopjes (wat u wilt meneer), Harmsen (Kooiman!), “moeder” (van Harmsen), schoonmoeder van Jaap (Eucalypta), de Brulboeien (kegelclub) en natuurlijk onze wijkagent Nico (Rients Gratema, trots als een pauw op deze Fries!). En daarvoor had je nog “vreemde praktijken” waar ook een deel van deze cast in zat. Mijn verwachting was dus een beetje anders dan hoe de avond eruit zag.

Verder had je nog hoe “Emma Peel” speelde. Het zal haar rol zijn, maar haar stem was te scherp (kwam misschien juist ook omdat ik op de eerste rij zat), en hoe langer het duurde, hoe meer ik het gevoel had dat deze voorstelling prima door Simon en Bep samen gedaan had moeten worden. Voor de rest heb ik niet gezien/gehoord wat er verder fout ging. Maar na een uur, net voor de pauze, vraagt Simon om 2 minuutjes geduld en gaan ze het podium af. Het duurt wat langer tot ze weer terug zijn, Simon staat in zijn eentje op het podium. Volgens hem is er van alles fout en vindt hij het niet verantwoord om de voorstelling door te laten gaan. Overleg gehad met de directeur (die er later ook nog even bij komt staan), we kunnen ons geld terug krijgen, maar de voorstelling houdt hierbij op.

Dit is wel een heel vreemd einde, maar goed, het is niet anders. Nog even twee biertjes gedronken (anders ben ik wel weer heel vroeg thuis, daar gaat je avondje uit…), de jas opgehaald en mijn adresgegevens achtergelaten. Als in het najaar de voorstelling een herkansing krijgt ga ik er waarschijnlijk wel heen.

Ik ben benieuwd wat er gaat veranderen. Want toen ik in de zaal zat wist ik al dat het artikel wat ik op mijn site zou zetten de tendens zou hebben “leuk om Simon Stokvis weer een keer te zien, paar leuke momenten, maar niet een voorstelling die ik niet had mogen missen”. En zo’n “recensie” heb ik bij alle voorstellingen die ik heb bezocht nog niet gemaakt, alle shows die ik heb bezocht, daar zou ik zo weer naartoe willen.

Dus wat zou er kunnen veranderen? Het is de “Simon Stokvisshow”. Maar iets meer vleugje “toen was geluk heel gewoon” toevoegen zou leuk zijn. Want volgens mij had Sjoerd Pleijsier hier nog langer mee door willen gaan en ik had graag meer afleveringen gezien. Dus Emma Peel skippen en samen met Bep doorgaan? Er kwamen een paar beelden uit de afleveringen terug (gesprek Mr. Ed, Mick Jagger), dat was juist leuk om te zien. Simon Stokvis kan een goed verhaal brengen. Waarom niet een aflevering “vertellen” ondersteund met zo nu en dan wat beeldmateriaal? Dat is wel heel basic, maar als het een goed verhaal is, je veel herkenbare elementen erin brengt “toen zei Jaap tegen me, Simon, Simon zei hij, die promotie kan me niet ontgaan, Harmsen moet me nu wel groepschef maken!”.

In ieder geval, erg jammer dat de try-out afgebroken is, maar als je er zelf niet achter staat, dan is dat waarschijnlijk het beste wat je kunt doen. Sjoerd, veel succes met het voortzetten van dit project, hopelijk kunnen we volgende keer afsluiten met “Simon, je bent geweldig!”. 🙂

De website van Simon Stokvis: http://www.simonstokvis.nl/

Bam, daar ligt het boekwerk met het programma van De Lawei voor eind 2013/begin 2014 in de bus. Omdat ik dicht bij Leeuwarden woon ga ik nog al eens naar de Harmonie (en daar zullen vast ook wel een aantal van deze artiesten optreden), maar toch de volgende voorstellingen voor de Lawei geboekt. Dat worden weer leuke avondjes uit! Voor de mensen die ook naar de Lawei willen, grijp nu je kans, want je hebt nu nog vroegboek-korting. Scheelde mij rond de tien euro. Dat is mooi meegenomen!

– Baantjer in het theater met onder andere Peter Tuinman

– Cesar Zuiderwijk (van de Golden Earring) met “Trommelfruit”. Veel slagwerk dus!

– Van der Laan en Woe – Buutvrij (u kent ze wel, de mannen die in het cabaret van Paul de Leeuw zitten)

– Guido Weijers

– Golden Earring – unplugged

Zondag 12 mei 2013, de laatste “vrije” dag en dan toch om 7.45 uur opstaan. Na het ontbijt rustig aan, auto parkeren in de parkeergarage en een klein stukje lopen naar het busstation, naar het Aegon-pleintje. Vandaag namelijk naar de musical “Soldaat van Oranje”. Hier staan al een paar andere mensen te wachten, maar als ik zeg “gaan jullie ook naar Soldaat van Oranje” is het antwoord nee, zij gaan namelijk naar Scheveningen, Sister Act. Later komen er nog een paar mensen bij die wel naar SvO gaan.

Om 9.40 uur komt de bus er al aan rijden, chauffeur Tineke (die ons ook wel eens gereden heeft toen we met de Drum- & Lyraselection elders in Nederland moesten optreden) haalt ons op. We rijden eerst naar Heerenveen waar de mensen die naar Sister Act gaan in de bus kunnen blijven zitten, wij stappen over in de bus met chauffeur Rein. Na een tussenstop in Joure en Lemmer rijden we via Almere naar Amsterdam naar Katwijk. Onderweg rijden we allemaal oldtimers voorbij, die staan op een aanhanger of in sommige gevallen, rijden zelf nog. Deze foto is gemaakt bij de Hajé waar we een tussenstop hadden.

Oldtimer

Eerst naar binnen gegaan, maar daar kan het personeel de drukte niet echt aan, dus maar naar buiten gegaan, daar is een Hajé to go, en hebben ze ook prima cappuccino. Rond een uur komen we aan bij de hal waar de voorstelling gespeeld wordt (start om twee uur). Eerst buiten kijken, daar staat de Dakota die gebruikt zou worden bij de voorstelling, maar in 2010 bij het nachttransport vast kwam te zitten in een viaduct. Daarna naar binnen, jas inleveren bij de garderobe, sanitaire stop en een broodje gezond. Er is nog een hoek waarin kasten opgesteld staan met voorwerpen en verhalen uit de oorlog, onder andere over verzetsstrijders en onderduikers.

Dakota

Om kwart voor twee gaan de gordijnen open en kunnen we naar onze stoelen lopen. De oneven nummers gaan linksaf, even rechtsaf. Nadat we bij de trappen omhoog gaan, staan we bovenaan. Ik zit op rij 11 (buitenste stoel), dus moet weer bijna helemaal naar beneden. De andere busreizigers zitten ook in rij 10 / 11 / 12. Prima plaatsen!

We kijken tegen een zwarte wand aan en ik vraag me af hoe dat straks gaat. We krijgen eerst nog een waarschuwing dat de tribune draait en je dus niet zomaar de voorstelling kunt verlaten, daarvoor moet je naar de dames die op de hoek van de tribune zitten. Daarna gaat het licht uit en begint de voorstelling.

Er worden beelden op de zwarte wand geprojecteerd en vervolgens wordt een datum “erop getypt”, met het kenmerkende typemachinegeluid. Dan schuift een wand aan de kant en zien we de sociëteit waar de “groentjes” worden aangepakt.

Ik ga hier niet het complete verhaal uitwerken, want dan moet je gewoon maar naar de voorstelling gaan. Want het is zeker de moeite waard! Ik ben niet zo’n musical-liefhebber, maar heb genoten van deze voorstelling. Mede door de opzet en opbouw van de voorstelling. Want doordat het podium draait, schuift de boel voor de sociëteit weer dicht, loopt iemand “over straat” doordat de huizen op de zwarte achtergrond worden geprojecteerd en kan hij/zij echt lopen, doordat het podium waar wij op zitten doordraait naar rechts. Waar dan weer een ander deel van de wand wegschuift en we vervolgens het studentenhuis, het paleis, het strand (met zand en echte golfslag, er wordt geroeid en gezwommen!), het politiebureau. Maar ook de motoren die rondrijden, de pistolen/geweren waarmee wordt geschoten (de kruitlucht doet je denken aan astronauten), en door de projectie op de muur net kunt doen alsof de 2 piloten in een echt vliegtuig zitten of op een echt schip zitten waar een oorlogsschip naast gaat varen. En dan uiteindelijk dat er een wand aan de kant gaat en je zit te knipperen tegen het felle zonlicht, je kijkt naar buiten waar de Dakota voor komt rijden.

Tussentijds is er een kwartier pauze, nog even een cappuccino, uiteindelijk is de voorstelling rond half zes afgelopen. Een klaterend applaus en staande ovatie, dik verdiend!

Hierna is het een kwestie van de jas weer ophalen en instappen, de buschauffeur zit met zijn rijtijden. We komen de bussen met supporters van Ajax weer tegen (die we op de heenreis ook hadden gezien), tussenstop in Lemmer en ditmaal stappen we in Joure over in de bus van Tineke. We horen dat Sister Act ook zeer geslaagd was.

Eerst naar Heerenveen en dan door naar Leeuwarden. Een mooie dag gehad, rond 21.00 uur thuis (en eerst maar eens aan de nasi!).

Enthousiast geworden door dit verslag? Kijk dan eens op de officiële site van Soldaat van Oranje en ook op de site van Paulusma.